Parabola - Roberto Vecchioni

Con la moglie dal quale ruppe subito

Ma non in tempo per evitare

Che gli nascesse un figlio naturale

Era vecchio, era saggio e non sbagliava

Mai e ben che fosse falsa moneta

Tacque con tutti e lo chiamò poeta

Da sua moglie ebbe poi un figlio vero

Uno che aveva sempre ragione

E per questo ragioniere fu il suo nome

Ragioniere cresceva molto algebrico

Poeta aveva lo sguardo assente

Parlava tanto ma non rendeva niente

Ragazza ragazza perché tu quella sera

Giravi da sola per tutta la brughiera?

Ragazza dovevi restare a casa muta

Adesso c'è chi piange d’averti conosciuta

E poeta le disse: «Margherita, qui c'è la luna

Che ci fa lume vieni a giocare

Inventeremo un fiume»

Come attore non era proprio l’ultimo

E le confuse tutte le idee

Facendo sfoggio di rose e di azalee

E poi corse dal padre subito a dirgli:

«Ho fatto un fiume di primavera

Oltre la valle, dentro la brughiera»

«Che scemenza è mai questa, figlio mio

No non c'è un fiume nella brughiera

Lo so per certo li ho fatti tutti io»

«Io, padre, ti sfido, se tu sei il creatore

Tu prova a levarlo quel fiume dal suo cuore

Io padre ti sfido, se sei l’imperatore

Tu prova a levarci quel fiume e questo amore»

Era vecchio era saggio e non sbagliava mai

Prese da parte il figlio accorto

Gli tolse il libro cassa e lo mandò nell’orto

Là, nell’orto, piangeva margherita

Soffriva tanto che lui la portò al mare

Il mare è facile, c'è poco da inventare

E fu il vecchio a benedir le nozze dicendo:

«Andate figli della terra

Voi siete giusti e non avete guerra»

Poi rivolto all’infame parolaio

Lo cacciò via coi gesto di una mano

La giara vuota non serve più a nessuno

«Per il mondo ch'è mio ti maledico

Avrai vent’anni tutta la vita

Ma non potrai chiamare margherita»

Met zijn vrouw met wie hij het meteen uitmaakte

Maar niet op tijd om te vermijden

Dat hem een ​​natuurlijk kind wordt geboren

Hij was oud, hij was wijs en hij had geen ongelijk

Nooit was het vals geld

Hij zweeg met iedereen en noemde hem een ​​dichter

Hij had toen een echte zoon van zijn vrouw

Iemand die altijd gelijk had

En voor deze accountant was zijn naam

Accountant groeide erg algebraïsch

Poeta had een afwezige blik

Hij praatte veel maar maakte niets

Meisje meisje waarom jij die nacht

Heb je de hele heide zelf afgezworven?

Meid je moest dom blijven

Nu zijn er mensen die huilen omdat ze jou hebben ontmoet

En de dichter zei tegen haar: "Margherita, hier is de maan"

Wat maakt ons licht komen en spelen

We zullen een rivier uitvinden "

Als acteur was hij niet bepaald de laatste

En alle ideeën brachten haar in de war

Pronken met rozen en azalea's

En toen rende ze meteen naar haar vader om hem te vertellen:

"Ik heb een rivier van de lente gemaakt"

Voorbij de vallei, de hei in "

«Wat een onzin is dit, mijn zoon

Nee er is geen rivier op de hei

Ik weet zeker dat ik ze allemaal zelf heb gemaakt"

“Ik, vader, daag je uit als je de schepper bent

Je probeert die rivier uit zijn hart te halen

Mijn vader, ik daag je uit, als je de keizer bent

Je probeert ons die rivier en deze liefde op te tillen "

Hij was oud, hij was wijs en hij had nooit ongelijk

Hij nam zijn sluwe zoon apart

Hij nam het kasboek van hem aan en stuurde het naar de tuin

Daar, in de tuin, huilde madeliefje

Ze leed zo veel dat hij haar meenam naar de zee

De zee is makkelijk, er valt weinig uit te vinden

En het was de oude man die de bruiloft zegende en zei:

"Ga kinderen van de aarde"

Je bent gewoon en hebt geen oorlog "

Toen geadresseerd aan de beruchte woordmaker

Hij joeg het weg met een golf van één hand

De lege pot is door niemand meer nodig

"Voor de wereld die van mij is, vervloek ik je"

Je zal je hele leven twintig jaar oud zijn

Maar je zult niet in staat zijn om Margherita te bellen "