Ma Che Razza Di Dio C'è Nel Cielo? - Roberto Vecchioni

L’infinito silenzio sopra un campo di battaglia

quando il vento ha la pietà di accarezzare;

l’inspiegabile curva della moto di un figlio

che a vent’anni te lo devi già scordare

Sentire d’essere noi le sole stelle sbagliate

in questa immensa perfezione serale;

e non capirci più niente nel viavai di messia

discesi in terra per semplificare.

Ma che razza di Dio c'è nel cielo?

Ma che razza di Dio c'è nel cielo?

Ma che razza di guitto

mascherato da Signore

sta giocando col nostro dolore?

Ma che razza di disperato,

disperato amore,

lo potrà mai consolare?

Aprire gli occhi e morire in un fruscio di farfalla

neanche il tempo di una ninna nanna;

l’idiozia della luna, la follia di sognare,

la sterminata noia che prova il mare;

E a questa assurda preghiera di parole, musica, colori,

che Gli continuiamo a mandare,

non c'è nessuna risposta, salvo che è colpa nostra

e che ci dovevamo pensare.

Ma che razza di Dio c'è nel cielo?

Ma che razza di Dio c'è nel cielo?

Ma che razza di disperato,

disperato amore

può tagliare la notte e il dolore?

Ma che razza di disperato,

disperato amore

più di questo respirare,

più di tutto lo strisciare?

Ma che razza di Dio c'è nel cielo?

Ma che razza di Dio c'è nel cielo?

Ma che razza di disperato,

disperato amore

più di questo insensato dolore?

Ma che razza di Dio c'è nel cielo?

Ma che razza di buio c'è nel cielo?

Ma che razza di disperato,

disperato amore

più di questo non capire,

non sapere di sbagliare

e lasciarsi perdonare?

Ma chi è l’altro Dio che ho nel cuore?

Ma che razza d’altro Dio

c'è nel mio cuore,

che lo sento quando viene,

che lo aspetto non so come

che non mi lascia mai,

non mi perde mai

e non lo perdo mai.

De oneindige stilte over een slagveld

wanneer de wind medelijden heeft om te strelen;

de onverklaarbare kromming van een kindermotorfiets

dat je het op je twintigste al moet vergeten

Het gevoel hebben dat we de enige verkeerde sterren zijn

in deze immense avond volmaaktheid;

en niets meer begrijpen van het komen en gaan van de Messias

afgedaald naar de aarde om te vereenvoudigen.

Maar wat voor soort God is er in de hemel?

Maar wat voor soort God is er in de hemel?

Wat een dwaas

vermomd als Heer

speelt hij met onze pijn?

Wat voor wanhopig,

wanhopige liefde,

kun je hem ooit troosten?

Open je ogen en sterf in het ruisen van een vlinder

zelfs niet de tijd voor een slaapliedje;

de idiotie van de maan, de waanzin van dromen,

de eindeloze verveling die de zee voelt;

En op dit absurde gebed van woorden, muziek, kleuren,

dat we hem blijven sturen,

er is geen antwoord, behalve dat het onze schuld is

en dat we erover moesten nadenken.

Maar wat voor soort God is er in de hemel?

Maar wat voor soort God is er in de hemel?

Wat voor wanhopig,

wanhopige liefde

Kan het de nacht en de pijn doorbreken?

Wat voor wanhopig,

wanhopige liefde

meer dan dit om te ademen,

meer dan al het kruipen?

Maar wat voor soort God is er in de hemel?

Maar wat voor soort God is er in de hemel?

Wat voor wanhopig,

wanhopige liefde

meer dan deze zinloze pijn?

Maar wat voor soort God is er in de hemel?

Wat voor duisternis is er in de lucht?

Wat voor wanhopig,

wanhopige liefde

meer dan dit niet te begrijpen,

weet niet dat je ongelijk hebt

en vergeven worden?

Maar wie is de andere God in mijn hart?

Maar wat voor andere God?

zit in mijn hart,

dat ik het voel als het komt,

Ik wacht op hem, ik weet niet hoe

die me nooit verlaat,

hij verliest me nooit

en ik verlies het nooit.