Lo stregone e il giocatore - Roberto Vecchioni

Quando arrivò io fece molto piano

E il vecchio con la mente era lontano

E poi neppure il cane si svegliò

Non abbaiò, rimase immobile

Così pensò che fosse qualche amico

O una rondine, o lo spirito dei lupo

O il vento, perchè il vento

Quando entra è svelto più di una lucertola

E niente più da perdere

E niente da aspettare

Gli disse: «Appendi pure il tuo cappello

Facciamo finta di giocare»

Gli anziani gliel’avevan raccontato:

Portava i dadi e il gioco era truccato

Ma t’incantava il fondo di un sorriso

Su quel viso, ancora giovane

E poi sentì urlare forte il lupo

E quando aveva già quasi perduto

Vide che sulla luna gli sfuggì

La sua vita e se ne innamorò

«Io sono un vecchio inutile

Puoi prendere di meglio

Tu dammi ancora un giorno

E in cambio ti darò

Mio figlio»

Toen hij aankwam was ik erg stil

En de oude man met de geest was ver weg

En toen werd de hond ook niet wakker

Hij blafte niet, hij bleef onbeweeglijk

Dus hij dacht dat het een vriend was

Of een zwaluw, of de geest van de wolf

Of de wind, omdat de wind

Als hij binnenkomt is hij sneller dan een hagedis

En niets meer te verliezen

En niets te wachten

Hij zei tegen hem: "Hang je hoed op!

Laten we doen alsof we spelen "

De oudsten hadden hem gezegd:

Hij bracht de dobbelstenen en het spel was gemanipuleerd

Maar de diepte van een glimlach betoverde je

Op dat gezicht, nog jong

En toen hoorde hij de wolf luid schreeuwen

En toen hij al bijna verloren had

Hij zag dat het hem op de maan ontging

Zijn leven en werd er verliefd op

"Ik ben een nutteloze oude man"

Je kunt beter worden

Je geeft me nog een dag

En in ruil daarvoor zal ik je geven

Mijn zoon"