L'Ultimo Spettacolo - Roberto Vecchioni

Ascolta,

ti ricordi quando venne

la nave del fenicio a portar via

me con tutta la voglia di cantare

gli uomini, il mondo e farne poesia…

Con l’occhio azzurro io ti salutavo

con quello blu io già ti rimpiangevo

e l’albero tremava e vidi terra,

i Greci, i fuochi e l’infinita guerra…

Li vidi ad uno ad uno

mentre aprivano la mano

e mi mostravano la sorte

come a dire «Noi scegliamo,

non c'è un Dio che sia più forte»

E l’ombra nera che passò

ridendo ripeteva «no»…

Ascolta

ero partito per cantare

uomini grandi dietro grandi scudi

e ho visto uomini piccoli ammazzare

piccoli, goffi, disperati e nudi…

Laggiù conobbi pure un vecchio aedo

che si accecò per rimaner nel sogno

con l’occhio azzurro invece ho visto e vedo,

ma con l’occhio blu mi volto e ricordo…

Ma tu non mi parlavi

e le mie idee come ramarri

ritiravano la testa dentro il muro

quando è tardi

perché è freddo, perché è scuro

e mille solitudini

e buchi per nascondersi…

E ho visto fra le lampade un amore:

e lui che fece stendere sul letto

l’amico con due spade dentro il cuore,

e gli baciò piangendo il viso e il petto…

E son tornato per vederti andare

e mentre parti e mi saluti in fretta

fra tutte le parole che puoi dire

mi chiedi «Me la dai una sigaretta?»

Io di Muratti mi dispiace non ne ho

il marciapiede per Torino si lo so

ma un conto è stare a farti un po'

di compagnia altro aspettare che

il treno vada via perché t’aiuto

io ad andare non lo sai e questo a

chi si lascia non succede mai,

ma non ti ho mai considerata

roba mia io ho le mie favole,

e tu una storia tua.

Ma tu non mi parlavi

e le mie idee come ramarri

ritiravano la testa

dentro il muro quando è tardi

perché è freddo, perché è scuro…

e ancora solitudini

e buchi per nascondersi…

E non si è soli quando un altro ti ha lasciato

si è soli se qualcuno

non è mai venuto

però scendendo perdo i pezzi sulle scale

e chi ci passa su

non sa di farmi male

ma non venite a dirmi

adesso lascia stare

o che la lotta in fondo deve continuare,

perché se questa storia fosse una canzone

con una fine mia,

tu non andresti via.

Luister,

weet je nog toen hij kwam?

het schip van de Fenicische om mee te nemen

mij met al het verlangen om te zingen

mannen, de wereld en poëzie maken ...

Met het blauwe oog begroette ik je

met de blauwe heb ik al spijt van je

en de boom beefde en ik zag aarde,

de Grieken, de branden en de eindeloze oorlog ...

Ik zag ze een voor een

toen ze hun hand openden

en ze lieten me het lot zien

als om te zeggen: "We kiezen,

er is geen God die sterker is "

En de zwarte schaduw die voorbijging

lachend herhaalde hij "nee" ...

Luister

Ik was vertrokken om te zingen

grote mannen achter grote schilden

en ik heb kleine mannen zien doden

klein, onhandig, wanhopig en naakt...

Daar ontmoette ik ook een oude aedo

die blind werd om in de droom te blijven

met het blauwe oog daarentegen heb ik gezien en gezien,

maar met een blauw oog draai ik me om en herinner me...

Maar je had het niet tegen mij

en mijn ideeën zoals hagedissen

ze trokken hun hoofd terug in de muur

als het laat is

omdat het koud is, omdat het donker is

en duizend eenzaamheid

en gaten om te verbergen...

En ik zag een liefde tussen de lampen:

en hem die hij op het bed legde

de vriend met twee zwaarden in zijn hart,

en kuste zijn gezicht en borst huilend...

En ik kwam terug om je te zien gaan

en als je weggaat en me snel begroet

van alle woorden die je kunt zeggen

je vraagt ​​me "Kun je me een sigaret geven?"

Het spijt me dat ik geen Muratti heb

de stoep naar Turijn ja ik weet het

maar een beetje zelf doen is één ding

ander bedrijf om daarop te wachten

de trein gaat weg dus ik kan je helpen

je weet niet om te gaan en dit naar

degenen die uit elkaar gaan, gebeuren nooit,

maar ik heb je nooit overwogen

mijn spullen, ik heb mijn sprookjes,

en jij een verhaal van jou.

Maar je had het niet tegen mij

en mijn ideeën zoals hagedissen

ze trokken hun hoofd terug

binnen de muur als het laat is

omdat het koud is, omdat het donker is...

en nog steeds eenzaamheid

en gaten om te verbergen...

En je bent niet alleen als een ander je heeft verlaten

je bent alleen als iemand

hij is nooit gekomen

maar als ik naar beneden ga, verlies ik de stukken op de trap

en wie geeft het door?

hij weet niet dat hij me pijn doet

maar kom me niet vertellen

vergeet het nu

of dat de strijd moet doorgaan,

want als dit verhaal een liedje was

met mijn einde,

je zou niet weggaan.