Il Cielo Capovolto (Ultimo Canto Di Saffo) - Roberto Vecchioni

Che ne sarà di me e di te,

che ne sarà di noi?

L’orlo del tuo vestito,

un’unghia di un tuo dito,

l’ora che te ne vai…

Che ne sarà domani, dopodomani

e poi per sempre?

Mi tremerà la mano

passandola sul seno,

cifra degli anni miei…

A chi darai la bocca, il fiato,

le piccole ferite,

gli occhi che fanno festa,

la musica che resta

e che non canterai?

E dove guarderò la notte,

seppellita nel mare?

Mi sentirò morire

dovendo immaginare

con chi sei…

Gli uomini son come il mare:

l’azzurro capovolto

che riflette il cielo;

sognano di navigare,

ma non è vero.

Scrivimi da un altro amore,

e per le lacrime

che avrai negli occhi chiusi,

guardami: ti lascio un fiore

d’immaginari sorrisi.

Che ne sarà di me e di te,

che ne sarà di noi?

Vorrei essere l’ombra

l’ombra di chi ti guarda

e si addormenta in te;

da piccola ho sognato un uomo

che mi portava via,

e in quest’isola stretta

lo sognai così in fretta

che era passato già!

Avrei voluto avere grandi mani,

mani da soldato:

stringerti così forte

da sfiorare la morte

e poi tornare qui;

avrei voluto far l’amore

come farebbe un uomo,

ma con la tenerezza,

l’incerta timidezza

che abbiamo solo noi…

Gli uomini, continua attesa,

e disperata rabbia

di copiare il cielo;

rompere qualunque cosa,

se non è loro!

Scrivimi da un altro amore:

le tue parole

sembreranno nella sera

come l’ultimo bacio

dalla tua bocca leggera.

Wat zal er van mij en jou worden,

wat zal er van ons komen?

De zoom van je jurk,

een nagel van je vinger,

de tijd dat je gaat...

Wat gebeurt er morgen, overmorgen

en dan voor altijd?

Mijn hand zal beven

op de borst doorgeven,

cijfer van mijn jaren ...

Aan wie geef je je mond, je adem,

kleine wonden,

ogen dat feest,

de muziek die blijft

en dat je niet gaat zingen?

En waar zal ik kijken naar de nacht,

begraven in de zee?

Ik zal het gevoel hebben dood te gaan

moeten voorstellen

Met wie ben je…

Mannen zijn als de zee:

omgekeerd blauw

de lucht weerkaatsen;

ze dromen van zeilen,

Maar het is niet waar.

Schrijf me van een andere liefde,

en voor tranen

die je in je gesloten ogen zult hebben,

kijk naar mij: ik laat een bloem voor je achter

van denkbeeldige glimlachen.

Wat zal er van mij en jou worden,

wat zal er van ons komen?

Ik zou graag de schaduw willen zijn

de schaduw van de toeschouwer

en valt in slaap in jou;

als kind droomde ik van een man

dat nam me mee,

en op dit smalle eiland

Ik droomde er zo snel van

dat was al voorbij!

Ik wou dat ik grote handen had,

handen van de soldaat:

hou je zo stevig vast

de dood aanraken

en kom dan hier terug;

Ik wilde de liefde bedrijven

zoals een man zou doen,

maar met tederheid,

onzekere verlegenheid

dat hebben we alleen...

Mannen, blijf wachten,

en wanhopige woede

de lucht kopiëren;

breek wat dan ook,

als zij het niet zijn!

Schrijf me van een andere liefde:

jouw woorden

ze zullen in de avond verschijnen

zoals de laatste kus

uit je lichte mond.