Il Castello - Roberto Vecchioni

E se passate fate piano,

che fata dorme dal mattino

che l’uomo per la guerra le partì

e dietro la collina si sbiadì

e nel castello sopra il fiordo,

la luce sfiora per ricordo

le coppe che restarono cosi;

e il vento smuove le vetrate

e a volte un’eco di risate

un tempo risuonavano da lì

ma non passateci d’aprile

che non potreste più vedere

le rose come quando lui era qui;

E quando c’era lui le sale

erano piene mille sere

di gente e luci e scherzi di buffoni,

e feste fino all’alba e poi canzoni;

e lui stringeva fra le dita

la pietra verde della vita

e chi partiva sempre ritornò

tornò anche un figlio trovatore

scappato senza far rumore

per altre luci che poi non capì

e un drago fatto con la paglia

bruciava all’alba sulla soglia

perche il dolore non entrasse lì

— Tu che ne sai che passi e guardi —

di fata e tutti i suoi ricordi

del sogno che ha battuto la realtà?

la polvere si è fatta antica

e sul sentiero c'è l’ortica

ma fata non ci crede e non lo sa

ha fretta e l’abito è sgualcito

ma è la gran sera che ha aspettato

e il conto della sabbia è fermo già

e — lui che bussa e lui che torna qua,

e si riaccendono le luci

ad una ad una stanze e voci

e servi e cani ancora tutti là

è lui, sorride sulla porta

è lui lo stesso di una volta

ma chiede scusa e non l’abbraccerà

ha gli occhi stanchi, è sempre bello,

ma tiene addosso quel mantello

che non si toglie e non si toglierà.

En als je slaagt, doe het dan rustig aan,

wat een fee slaapt sinds de ochtend

dat de man voor de oorlog haar verliet

en vervaagd achter de heuvel

en in het kasteel boven de fjord,

het licht raakt aan als herinnering

de kopjes die zo bleven;

en de wind beweegt de ramen

en soms een echo van het lachen

klonk eens van daar

maar breng daar niet door in april?

die je niet meer kunt zien

rozen zoals toen hij hier was;

En toen hij daar was, zoutte hij ze

ze waren vol duizend avonden

van mensen en lichten en grappen van dwazen,

en feesten tot het ochtendgloren en dan liedjes;

en hij hield het in zijn vingers

de groene steen van het leven

en wie wegging keerde altijd terug

een troubadour-zoon keerde ook terug

ontsnapt zonder een geluid te maken

voor andere lichten die hij toen niet begreep

en een draak van stro

het brandde bij zonsopgang op de drempel

zodat de pijn daar niet binnenkwam

- Wat weet je dat je passeert en kijkt -

fee en al haar herinneringen

van de droom die de werkelijkheid versloeg?

het stof is oud geworden

en op het pad is er brandnetel

maar fee gelooft het niet en weet het niet

heeft haast en de jurk is gekreukt

maar het is de geweldige avond waar hij op heeft gewacht

en de zandbank is al gestopt

en - hij die klopt en hij die hier terugkomt,

en de lichten gaan weer aan

één voor één kamers en stemmen

en bedienden en honden zijn er allemaal nog

hij is het, hij lacht naar de deur

hij is dezelfde als hij was

maar hij verontschuldigt zich en zal haar niet knuffelen

zijn ogen zijn moe, hij is altijd mooi,

maar hij draagt ​​die mantel

die niet opstijgt en niet zal opstijgen.