I Poeti - Roberto Vecchioni

I poeti son giovani e belli

E portano in cuore

La luce del sole

E un canto d’uccelli;

E la strada del borgo natio

La pioggia sui tetti

La povera gente amata da Dio

Poesia, poesia

Deh proteggimi ovunque io sia!

Poesia, poesia

I poeti son vecchi signori

Che mangian le stelle

Distesi sui prati

Delle loro ville

E s’inventano zingare e more

Per farsi credibili agli occhi del mondo

Col loro dolore

Poesia, poesia, poesia, poesia

I poeti si fanno le pippe

Coi loro ricordi:

La casa, la mamma, le cose che perdi;

E poi strisciano sui congiuntivi:

Se fossi, se avessi, se avessi e se fossi

Se fossimo vivi

Poesia, poesia

Deh proteggimi ovunque io sia!

Poesia, poesia

I poeti hanno visto la guerra

Con gli occhi degli altri

Che tanto per vivere han perso la pelle;

Così scrivon piangendo cipolle

Su barbe profetiche intinte nel vino

Che pure gli serve

Poesia, poesia

Poesia, poesia

I poeti son liberi servi di re e cardinali

Che van ripetendo noi siam tutti uguali;

E si tingono di rosso vivo

Ciascuno pensando «Il giorno del nobel

Farò l’antidivo»

Poesia, poesia

Deh proteggimi ovunque io sia!

Poesia, poesia

I poeti sono litri di vino bevuti per noia

Per scriver parole davanti al mattino

Mentre sognano bambine nude

Che uscendo da scuola

Li prendon per mano e gli danno la viola

Poesia, poesia

Poesia, poesia

I poeti son giovani stanchi che servon lo stato

Sputandogli in faccia perché sia dannato

E sbandierano cieli e fontane

Messaggi e colombe

A noi le campane, ai ricchi le trombe

Poesia, poesia

Dichters zijn jong en mooi

En ze dragen in het hart

Het zonlicht

En een vogelgezang;

En de straat van het geboortedorp

Regen op de daken

Arme mensen geliefd door God

Poëzie, poëzie

Bescherm me alsjeblieft waar ik ook ben!

Poëzie, poëzie

Dichters zijn oude heren

Die de sterren eten

Liggend op de weilanden

van hun villa's

En zigeuners en bramen zijn uitgevonden

Om jezelf geloofwaardig te maken in de ogen van de wereld

Met hun pijn

Poëzie, poëzie, poëzie, poëzie

Dichters pijpen

Met hun herinneringen:

Het huis, de moeder, de dingen die je verliest;

En dan kruipen ze op de aanvoegende wijs:

Als ik was, als ik had, als ik had en als ik was

Als we zouden leven

Poëzie, poëzie

Bescherm me alsjeblieft waar ik ook ben!

Poëzie, poëzie

Dichters hebben oorlog gezien

Met de ogen van anderen

Die hun huid hebben verloren om te leven;

Dus schrijf uien huilend

Op profetische baarden gedoopt in wijn

Die hij ook nodig heeft

Poëzie, poëzie

Poëzie, poëzie

Dichters zijn vrije dienaren van koningen en kardinalen

Die herhalen dat we allemaal hetzelfde zijn;

En ze zijn getint met fel rood

Elke gedachte «De dag van de nobel»

Ik doe de antiduik "

Poëzie, poëzie

Bescherm me alsjeblieft waar ik ook ben!

Poëzie, poëzie

Dichters zijn liters wijn gedronken uit verveling

Om woorden te schrijven voor de ochtend

Terwijl ze dromen van naakte meisjes

Dan uit school komen

Ze nemen ze bij de hand en geven ze de altviool

Poëzie, poëzie

Poëzie, poëzie

Dichters zijn vermoeide jonge mannen die de staat dienen

In zijn gezicht spugen om verdoemd te worden

En ze pronken met luchten en fonteinen

Berichten en duiven

Voor ons de klokken, voor de rijken de trompetten

Poëzie, poëzie