Hotel Dei Giorni Immobili - Roberto Vecchioni

All’hotel dei giorni immobili

Non brillano le stelle:

Qualche volta s’intravede appena

Il fondo della valle;

C'è un odore di salsedine

Ma il mare non si vede…

Dai sentieri che ci arrivano

Non ripartono più strade…

All’hotel dei giorni immobili

Da sempre c'è un soldato

Ma la guerra non spiegò

Se c’era morto o c’era nato;

E se c’era nato o morto

Non lo seppe mai il poeta

Che perdeva il tempo a chiedersi

Se un’entrata è anche un’uscita

E una notte innominabile

Ci transitò un mercante

E vendeva tutto a tutti

E tutti non avevan niente;

E vendeva per non piangere

Di non aver venduto

E le lacrime bagnavano

Sciupavano il broccato

Han mandato un messaggero

Forse arriva questa sera;

Passsa i monti, passa il gelo

Passa il tuono e la bufera;

Passa il fuoco dell’inferno

Con un foglio tra le mani;

Han mandato un messaggero

Forse arriverà domani

All’hotel dei giorni immobili

Ci venne anche un sovrano:

Ordinò, salì con comodo

Prese tutto il terzo piano:

E ci venne un accademico

Con un trucco madornale

Ma nel buio s’illuminarono

Solo gli angoli e le scale

E una notte senza nuvole

Si presentò un pensiero;

E si cominciò a distinguere

Buio falso e buio vero;

E una notte con le nuvole

Lì si smarrì un ricordo

E si continuò a confondere

L’apparenza di uno sguardo

S'è perduto il messaggero

S'è perduto sul confine

Tra il principio delle cose

E le cose della fine;

S'è perduto il messaggero

Col cavallo e con i cani

Tutto è ritornato nero

Dietro il grido dei gabbiani;

S'è perduto il messaggero

Con un foglio tra le mani:

Non arriverà stasera

Non arriverà domani

All’hotel dei giorni immobili

Nel sogno di una donna

Tutto è chiaro, tutto è limpido

La penombra non inganna;

E bastò guardarla un’attimo

Per leggerle nel cuore

Che lei già sapeva tutto

Prima ancora di sognare:

E fu finalmente giorno

Fu bambino e fu canzone

E fu gioia del ritorno

E fu «dormi», e fu persone;

E fu finalmente cielo

Con la luna e con le stelle

E fu finalmente mare

Con il vento e con le vele…

E fu subito chitarra

E fu abbraccio e fu ferita

E fu «guardami!»

e fu terra

E fu vivere e fu vita;

Così il giorno tornò giorno

E la notte fu la notte;

L’orizzonte all’orizzonte

E le stelle in cielo, tutte

In het hotel van de roerloze dagen

De sterren schijnen niet:

Soms is er nauwelijks een glimp van te zien

De bodem van de vallei;

Er is een zoute geur

Maar je kunt de zee niet zien...

Van de paden die ons bereiken

Er zijn geen wegen meer...

In het hotel van de roerloze dagen

Er is altijd een soldaat geweest

Maar de oorlog legde het niet uit

Als hij daar dood was of werd geboren;

En als hij werd geboren of stierf

De dichter heeft het nooit geweten

Wie heeft er tijd verspild aan het afvragen?

Als een ingang ook een uitgang is

En een onnoemelijke nacht

Een koopman liep er doorheen

En hij verkocht alles aan iedereen

En ze hadden allemaal niets;

En hij verkocht om niet te huilen

Niet hebben verkocht

En de tranen baadden

Ze hebben het brokaat verpest

Ze stuurden een boodschapper

Misschien komt het vanavond;

Passeer de bergen, passeer de vorst

Donder en storm gaan voorbij;

Het vuur van de hel gaat voorbij

Met een laken in zijn handen;

Ze stuurden een boodschapper

Misschien komt het morgen

In het hotel van de roerloze dagen

Er was ook een heerser:

Hij bestelde, ging comfortabel naar boven

Hij nam de hele derde verdieping:

En daar kwam een ​​academicus

Met een geweldige truc

Maar in het donker lichtten ze op

Alleen de hoeken en trappen

En een wolkenloze nacht

Er ontstond een gedachte;

En we begonnen te onderscheiden

Valse duisternis en echte duisternis;

En een nacht met wolken

Daar ging een herinnering verloren

En de verwarring ging door

Het uiterlijk van een look

De boodschapper is verloren

Hij is verdwaald op de grens

Tussen het principe der dingen

En de dingen van het einde;

De boodschapper is verloren

Met paarden en honden

Alles werd weer zwart

Achter de kreet van de meeuwen;

De boodschapper is verloren

Met een papier in je handen:

Het komt vanavond niet

Het zal niet morgen komen

In het hotel van de roerloze dagen

In de droom van een vrouw

Alles is duidelijk, alles is duidelijk

De schemering bedriegt niet;

En het was genoeg om er even naar te kijken

Om ze in het hart te lezen

Dat ze alles al wist

Voordat je zelfs maar droomt:

En het was eindelijk dag

Hij was een kind en hij was een lied

En het was de vreugde van de terugkeer

En het was "slaap", en het waren mensen;

En het was eindelijk de hemel

Met de maan en de sterren

En het was eindelijk zee

Met de wind en de zeilen...

En het was meteen gitaar

En het was een knuffel en ze was gekwetst

En het was "kijk mij aan!"

en het was aarde

En het was leven en het was leven;

Dus de dag werd dag

En de nacht was de nacht;

De horizon aan de horizon

En de sterren aan de hemel, allemaal