Gli Amici Miei - Roberto Vecchioni

In questa storia che diventa tempo

In questo tempo che diventa amore

Ho conosiuto ragazze ridenti fuggenti

Nel giro di poche ore

E con due ali di cera mi sono permesso

Di andare a toccare il sole;

Qualche sorriso di madre fa

Crescere in fretta

Fa bene alla pelle e al cuore

E adesso ho vinto, se pure si vince

Che è tutto da dimostrare;

Ho ereditato la terra che aveva

Mio padre

Ovvero le sue parole;

E guardo l’alba che insegue il tramonto

Che insegue la notte per far l’amore;

E sento te che mi riempi la stanza

E la vita

Ché niente può farmi male

E penso

Dove saranno gli amici miei

Quelli del tempo che c’era lei?

Come vorrei… cosa darei…

Dove saranno gli amici miei?

Amore, amore, tienimi forte la mano

E aiutami a ricordare:

Io sono un piccolo uomo sotto un

Piccolo vetro

Che non si può più spezzare;

Vorrei mandare in frantumi

Memoria, pensieri, almeno per un

Saluto;

E avere ancora vent’anni, ancora

Tutto da dire per un minuto

E chiudo gli occhi più forte del tempo

Però tu non mi lasciare;

e

All’improvviso li vedo: lontani, vicini

Gli stessi di mille sere;

E sento tutte le voci: la dolce

L’acuta, la tenue la disperata;

E devo chiedere scusa a qualcuno

Ricordo… ma forse è una puttanata

Stasera

Tornano tutti gli amici miei

Forse non sono partiti mai:

Erano qui dentro di me

E non l’avevo capito mai;

Tornano tutti gli amici miei

Noi non ci siamo lasciati mai

E sono qui dentro di me

Tornano tutti gli amici miei

In dit verhaal wordt dat tijd

In deze tijd wordt dat liefde

Ik ontmoette weggelopen lachende meisjes

Binnen een paar uur

En met twee vleugels van was heb ik mezelf toegestaan

Om de zon aan te raken;

Een paar moederglimlachen doen dat wel

Groei snel

Het is goed voor de huid en het hart

En nu heb ik gewonnen, ook al win jij

Dat moet allemaal worden bewezen;

Ik erfde het land dat hij had

Mijn vader

Dat zijn zijn woorden;

En ik kijk naar de zonsopgang die de zonsondergang achtervolgt

Wie jaagt de nacht na om de liefde te bedrijven;

En ik voel dat je mijn kamer vult

Zo is het leven

Omdat niets me pijn kan doen

En ik denk

Waar zullen mijn vrienden zijn

Die van de tijd dat je daar was?

Wat zou ik willen... wat zou ik geven...

Waar zullen mijn vrienden zijn?

Liefde, liefde, houd mijn hand stevig vast

En help me herinneren:

Ik ben een kleine man onder a

Klein glas

Dat is niet meer te breken;

ik zou graag willen breken

Geheugen, gedachten, tenminste voor één

Groet;

En nog steeds twintig jaar oud zijn

Alles om even te zeggen

En ik sluit mijn ogen sterker dan de tijd

Maar verlaat me niet;

En

Opeens zie ik ze: ver weg, dichtbij

Hetzelfde als duizend avonden;

En ik hoor alle stemmen: de zoete

Het acute, het ijle, het wanhopige;

En ik moet me bij iemand verontschuldigen

Ik herinner me... maar misschien is het een hoer

Deze avond

Al mijn vrienden komen terug

Misschien zijn ze nooit weggegaan:

Ze waren hier in mij

En ik had het nooit begrepen;

Al mijn vrienden komen terug

We zijn nooit uit elkaar gegaan

En ik ben hier in mij

Al mijn vrienden komen terug