Fammi Vedere Tu - Roberto Vecchioni

che mi è rimasto qui,

e non so dove metterlo

un amore così:

vedessi come canta,

vedessi come danza,

vedessi quante volte si sposta,

si muove per la stanza;

e dice di conoscermi,

di essere qui per me;

di tanto in tanto mi ricorda

qualcuno che non c'è:

però mi sembra strano

non rivederti più

conosci questo amore tu?

C'è un filo di dolore

che mi hai lasciato qui,

però non mi fa troppo male

un dolore così:

cammina con i passi lievi

di un bruco sopra il cuore,

se mi distraggo un attimo

e ti risento dire:

«Sali sul palco, muoviti,

fagli vedere tu!

dai, và là fuori e mangiali,

fagli vedere tu»

E allora adesso sbrigati,

fammi vedere tu,

come si fa per non pensarti

mai più.

Guarda se si può piangere,

per un amico, poi,

come nessuna donna al mondo

mi ha fatto pianger mai!

E vienilo a riprendere,

non lo lasciare a me;

è piccolo e mi chiede sempre di te.

«Blumun (Reprise) «parlato Gene Gnocchi:

Ma non ti sei mai chiesto Roberto

se questi nuovi anni li hai avuti

come premio?

Ma io credo che capirai tutto

davvero soltanto all’ultimo pezzo

quando la

mano dell’ultimo amico o

dell’ultima donna ti sfiorerà

appena per salutarti.

dat ik hier ben achtergelaten,

en ik weet niet waar ik het moet plaatsen

een liefde als deze:

Ik zag hoe hij zingt,

Ik zag hoe het danst,

Ik zag hoe vaak het beweegt,

beweegt door de kamer;

en hij zegt dat hij me kent,

om hier voor mij te zijn;

doet me er af en toe aan denken

iemand die er niet is:

maar het lijkt me vreemd

zie je nooit meer

ken jij deze liefde?

Er is een draad van pijn

dat je me hier achterliet,

maar het doet niet veel pijn

zo'n pijn:

loop met lichte stappen

van een rups boven het hart,

als ik even afgeleid word

en ik hoor je zeggen:

"Kom op het podium, beweeg,

laat hem je zien!

Kom op, ga daarheen en eet ze op,

laat hem je zien "

Dus haast je nu,

laat me je zien,

hoe kan je niet aan je denken

nooit meer.

Kijk of je kunt huilen,

voor een vriend, dan

als geen vrouw ter wereld

heb me nooit laten huilen!

En kom en neem het terug,

laat het niet aan mij over;

hij is klein en vraagt ​​me altijd naar jou.

"Blumun (Reprise)" sprak Gene Gnocchi:

Maar je hebt jezelf nooit afgevraagd Roberto

als je deze oudejaarsavond hebt gehad

als beloning?

Maar ik geloof dat je alles zult begrijpen

echt alleen het laatste stukje

wanneer de

hand van de laatste vriend of

van de laatste vrouw zal je aanraken

gewoon om je te begroeten.