El Bandolero Stanco - Roberto Vecchioni

Sarà forse il vento

Che non l’accarezza più

Sarà il suo cappello

Che da un po' non gli sta su

Sarà quella ruga

Di ridente nostalgia

O la confusione

Tra la vita e la poesia:

Non assalta treni

Perché non ne passan mai;

Non rapina banche

Perché i soldi sono i suoi;

Vive di tramonti

E di calcolati oblii

E di commoventi

Ripetuti lunghi addii

Struggenti addii…

El bandolero stanco

Col cuore infranto

Stanotte va;

Va, su un cavallo bianco

Col suo tormento

Lontano va

Dov'è silenzio

Dov'è silenzio, dove…

Dov'è silenzio

Dov'è silenzio

Dov'è silenzio, dove…

Ha una collezione

Insuperabile di taglie;

Molte, tutte vuote

Già da tempo, le bottiglie;

Dorme sul cavallo

Che non lo sopporta più

E si è fatto un mazzo

Per la pampa su e giù

Ogni notte passa

E getta un fiore a qualche porta

Rosso come il sangue

Del suo cuore di una volta

Poi galoppa via

Fino all’inganno dell’aurora

Dove qualche gaucho

Giura di sentirlo ancora

Cantare ancora…

Ah bandolero stanco

Stanotte ho pianto

Pensando a te:

C'è un po' della mia vita

Nella tua vita

Che se ne va

Dov'è silenzio

Dov'è silenzio, dove

Dov'è silenzio

Dov'è silenzio, dove

Se chiudo gli occhi, dentro gli occhi

Sei di nuovo quello vero

Quando sorridevo, quando ti credevo:

Ascoltami, guardami, sta' fermo:

È ancora vivo questo amore

Tutto questo amore, tutto il nostro amore:

E tu lontano non ci vai

A morire come una puttana

Prima del mio cuore

Al posto del mio cuore:

Non mi lasciare solo in questa

Notte che non vedo il cielo:

Torna bandolero!

torna bandolero!

Torna bandotero!

Dov'è silenzio

Dov'è silenzio, dove

Dov'è silenzio

Dov'è silenzio, dove…

Misschien zal het de wind zijn

Dat streelt het niet meer

Het zal zijn hoed zijn

Die hem al een tijdje niet meer draagt

Het zal die rimpel zijn

Van lachende nostalgie

Of de verwarring

Tussen leven en poëzie:

Het valt geen treinen aan

Omdat ze nooit voorbijgaan;

Hij berooft geen banken

Omdat het geld van hem is;

Het leeft op zonsondergangen

En van berekende schuine standen

en bewegen

Lang afscheid herhaald

Hartverscheurend afscheid...

El bandolero moe

Met een gebroken hart

Hij gaat vanavond;

Ga, op een wit paard

Met zijn kwelling

Ver weg gaat het

Waar is stilte?

Waar is stilte, waar...

Waar is stilte?

Waar is stilte?

Waar is stilte, waar...

Hij heeft een collectie

Onovertroffen in maten;

Veel, allemaal leeg

Sinds enige tijd zijn de flessen;

Hij slaapt op het paard

Wie kan er niet meer tegen

En hij maakte een hoop van zichzelf

Voor de pampa's op en neer

Elke nacht gaat voorbij

En gooi een bloem naar een deur

Rood als bloed

Van zijn hart van het verleden

Ga dan maar weg

Tot het bedrog van de dageraad

waar sommige gaucho's

Hij zweert dat hij het nog steeds hoort

Zing nog eens...

Ah moe bandolero

Ik heb vannacht gehuild

Denkend aan jou:

Er is een klein beetje van mijn leven

In jouw leven

Dat gaat weg

Waar is stilte?

Waar is stilte, waar?

Waar is stilte?

Waar is stilte, waar?

Als ik mijn ogen sluit, in mijn ogen

Jij bent weer de echte

Toen ik lachte, toen ik je geloofde:

Luister naar me, kijk naar me, blijf stil:

Deze liefde leeft nog steeds

Al deze liefde, al onze liefde:

En je gaat niet ver

Om te sterven als een hoer

Voor mijn hart

In plaats van mijn hart:

Laat me hierin niet alleen

Nacht zie ik de lucht niet:

Bandolero is terug!

bandolero is terug!

Bandotero is terug!

Waar is stilte?

Waar is stilte, waar?

Waar is stilte?

Waar is stilte, waar...