Conversazione Con Una Triste Signora Blu - Roberto Vecchioni

Felice di smentirti ancora

Triste signora blu;

Non è la vita ad ispirare le canzoni

Come credi tu…

Son le canzoni che costringono la vita

Ad essere com'è

E come non è…

E allora, mi dirai, perchè si piange?

Cosa si ricorda?

Che i sentimenti a questo punto, i sentimenti

Sono solo merda…

E invece no, e invece no

Guarda come ti posso far soffrire

Con una finzione…

Senti qui che passione!

Tu, dove sarai

A disperare il volo

Degli anni miei?

E ancora dove

Ti perderai

Da tutto questo amarti

Che viene a sera

E muore?

E poi triste signora blu tutte le storie

Nascono finite:

Le ho già decise io soltanto

Per averle immaginate…

E vivere è qualcosa come fingere

Di aver dimenticato…

E ricordare

Tu mi lascerai

Perchè io sto scrivendo ora

Che te ne andrai…

E allora tu

In quel momento

Ripeterai un dolore

Che già sto vivendo:

E non c'è niente

Non ci sarà mai niente

Che non sia stato, prima

Nel cuore

Blij om je ongelijk weer te bewijzen

Trieste blauwe dame;

Het is niet het leven dat de liedjes inspireert

Hoe denk je ...

Het zijn de liedjes die het leven dwingen

Om te zijn zoals het is

En hoe is het niet...

Dus je zult me ​​vertellen, waarom huilen we?

Wat herinner je je?

Dat de gevoelens op dit punt, de gevoelens

ik ben gewoon kut...

Maar nee, maar nee

Kijk hoe ik je kan laten lijden

Met een fictie...

Voel wat een passie hier!

Jij, waar zal je zijn?

Om te wanhopen aan de vlucht

Van mijn jaren?

En waar ook alweer

Je zult verdwalen

Van al dit van jou houden

Dat komt in de avond

En hij sterft?

En dan verdrietige blauwe dame alle verhalen

Zijn voltooid geboren:

Ik alleen heb al besloten

Om ze te hebben verbeeld...

En leven is zoiets als doen alsof

Ik ben het vergeten ...

En onthoud

Je zal me verlaten

Omdat ik nu aan het schrijven ben

Dat je gaat...

En dan jij

Op dat moment

Je zult een pijn herhalen

Dat ik al leef:

En er is niets

Er zal nooit iets zijn

Dat was vroeger niet het geval

In het hart