Canzonenoznac - Roberto Vecchioni

Il leader della parte scura

Dietro una barba quasi nera

Diceva cose alla sua gente

A voce bassa come sempre;

E ricordava cose antiche

Proibite ma pur sempre vive

Come il martini con le olive

Dal millenovecentottanta

Anno di grazia e d’alleanza

Felice e immobile la gente

Viveva solo del presente;

Ma lui a quei pochi che riuniva

Come una nenia ripeteva

Quel suo programma che chiedeva

Fosse permesso ricordare

Fosse permesso ricordare

Poi ricordò che era vietato

Nel mondo nuovo anche il passato

Il leader della parte chiara

Con quella cicatrice amara

Sul mento a forma di radice

Gridava «Abbasso questa paace»

Coi pochi giovani insultava

La polizia che costringeva

Soltanto ad essere felici:

Ed abbatteva e rifaceva

Palazzi d’arte e di cultura

E delle bibite e del niente

Sì, ma soltanto con la mente;

E all’occorenza le prendeva

davanti ai giudici abiurava

Ma appena uscito risognava

Fosse possibile cambiare

Fosse possibile sperare

Ma la speranza era un difetto

Nel mondo ormai così perfetto

E il leader con la cicatrice

Credeva l’altro più felice

E l’altro quello con la barba

Di lui diceva «È pieno d’erba»;

Si sospettavano a vicenda

Di fare solamente scena

D’essere schiavi del sistema

E l’uno l’altro beffeggiava

E l’altro l’uno ricambiava

Pur descrivendo alla rinfusa

Due volti di una stessa accusa:

Che era impossibile cambiare

Tornare indietro, andare avanti

Avere voglia di sbagliare

Come ad esempio ricordare

Come ad esempio ricordare

Questo ricordo era un difetto

Nel mondo ormai così perfetto

Né si poteva più cambiare

Né si poteva più sperare

Questa speranza era un difetto

Nel mondo ormai così perfetto

E il leader della parte chiara

Pianse di rabbia quella sera

Seduto sopra la sua vita

Perduta come una partita;

Ma il servofreno dentro il cuore

Che scatta al minimo segnale

Gli eliminò tutto il dolore

E il leader della parte scura

Contando i passi e la paura

Si avvicinò alle parti estreme

Dove correva un giorno il fiume

Ricostruendo da un declivo

L’ultima chiesa, un vecchio bivio

L’acqua e l’amore che non c’era

Si sentì stanco in quel momento

Tolse la barba e sopra il mento

Apparve a forma di radice

Quella sua vecchia cicatrice

De leider van de duistere kant

Achter een bijna zwarte baard

Hij zei dingen tegen zijn mensen

Met een lage stem zoals altijd;

En hij herinnerde zich oude dingen

Verboden maar nog steeds in leven

Zoals martini met olijven

Sinds negentien tachtig

Jaar van genade en verbond

Blije en onbeweeglijke mensen

Hij leefde alleen in het heden;

Maar hij voor die paar die hij verzamelde

Als een klaagzang herhaalde hij

Dat programma van hem waar hij om vroeg?

Het was toegestaan ​​om te onthouden

Het was toegestaan ​​om te onthouden

Toen herinnerde hij zich dat het verboden was

In de nieuwe wereld, zelfs het verleden

De leider van het duidelijke deel

Met dat bittere litteken

Wortelvormig op de kin

Hij riep "Weg met deze vrede"

Met de weinige jonge mensen die hij beledigde

De politie die dwong

Gewoon om blij te zijn:

En afgebroken en vernieuwd

Paleizen van kunst en cultuur

En drankjes en niets

Ja, maar alleen met de geest;

En indien nodig nam hij ze mee

voor de rechters zwoer hij af

Maar zodra hij naar buiten kwam, was hij stervende

Het was mogelijk om te veranderen

Het was mogelijk om te hopen

Maar hoop was een fout

In de wereld nu zo perfect

En de leider met het litteken

Hij geloofde de ander gelukkiger

En de andere met een baard

Hij zei over hem: "Het staat vol gras";

Ze verdachten elkaar

Om alleen een scène te maken

Om slaven van het systeem te zijn

En elkaar bespotten

En de andere beantwoordde

Terwijl het beschrijven in bulk

Twee gezichten van dezelfde beschuldiging:

Dat het onmogelijk was om te veranderen

Ga terug, ga vooruit

Fouten willen maken

Zoals herinneren

Zoals herinneren

Deze herinnering was een fout

In de wereld nu zo perfect

Het kon ook niet meer worden veranderd

Noch kon men langer hopen

Deze hoop was een fout

In de wereld nu zo perfect

En de leider van het duidelijke deel

Hij huilde van woede die avond

Zittend boven zijn middel

Verloren als een wedstrijd;

Maar de rembekrachtiger in het hart

Dat gaat af bij het minste signaal

Het nam alle pijn weg

En de leider van de duistere kant

Het tellen van de stappen en angst

Hij ging tot het uiterste

Waar de rivier ooit liep

Herbouwen vanaf een helling

De laatste kerk, een oud kruispunt

Het water en de liefde die er niet was

Hij voelde zich op dat moment moe

Hij verwijderde zijn baard en over zijn kin

Het verscheen in de vorm van een wortel

Dat oude litteken van jou