The Silent Life - Rivers of Nihil

The sun leaves on its own

A simple passage of the days that I have wasted

I feel the summer slipping through

These aging fingers

Compelled to walk upon the same path that I have tread so long

Still nothing changes

A simple passage to a place that I have come to know

I still remember

A better time

When the thoughts that we had connected

Between our open eyes

We say goodbye, to a life that’s been mostly silent

Erroneously lead

Strive to complete myself

It seems my work is never truly done

I see your face, barely through the haze

You see a life, erroneously lead

There’s hope in younger days

There’s warmth within the past that’s so familiar

I forget just why I came here

I hope that you remember

Home

All this time I’ve wasted

In my self-righteous anger

Oh the years I’ve lost

To this profound indifference

I find my direction

A solemn duty owned

Mine, it is mine alone

To watch this world expire

Like machines, we embrace

Cold limbs connect

A silent, errored life

Slipping into oblivion

Lead astray through endless days

Silent now, the words so loud

My mind is drifting out

Between perception of a dream and what is real

Now all I have is lost with you

I hope that you remember

A better time

When the lights were all so candescent

That reached me from the sky

We say goodbye, to a life within dead horizons

Erroneously lead

Strive to escape myself

It seems my work is never truly done

I see your shape, falter in the wake

Of a life erroneously lead

De zon gaat vanzelf weg

Een eenvoudige passage van de dagen die ik heb verspild

Ik voel de zomer voorbij glippen

Deze ouder wordende vingers

Gedwongen om hetzelfde pad te bewandelen dat ik al zo lang heb betreden

Er verandert nog steeds niets

Een eenvoudige doorgang naar een plaats die ik heb leren kennen

Ik herinner me nog steeds

Een betere tijd

Toen de gedachten die we hadden verbonden

Tussen onze open ogen

We nemen afscheid van een leven dat grotendeels stil is geweest

ten onrechte leiden

Streef ernaar om mezelf compleet te maken

Het lijkt erop dat mijn werk nooit echt af is

Ik zie je gezicht, nauwelijks door de waas

Je ziet een leven, ten onrechte leiden

Er is hoop in jongere dagen

Er is warmte in het verleden die zo vertrouwd is

Ik ben vergeten waarom ik hier kwam

Ik hoop dat je het je herinnert

Thuis

Al die tijd heb ik verspild

In mijn zelfingenomen woede

Oh, de jaren die ik heb verloren

Aan deze diepe onverschilligheid

Ik vind mijn richting

Een plechtige plicht

De mijne, hij is alleen van mij

Deze wereld zien verlopen

Net als machines omarmen we

Koude ledematen verbinden

Een stil, foutief leven

Wegglijden in de vergetelheid

Leid op een dwaalspoor door eindeloze dagen

Stil nu, de woorden zo luid

Mijn gedachten dwalen af

Tussen perceptie van een droom en wat echt is

Nu is alles wat ik heb met jou verloren

Ik hoop dat je het je herinnert

Een betere tijd

Toen de lichten allemaal zo kaarslicht waren

Dat bereikte me uit de lucht

We nemen afscheid van een leven binnen dode horizonten

ten onrechte leiden

Streef ernaar om aan mezelf te ontsnappen

Het lijkt erop dat mijn werk nooit echt af is

Ik zie je vorm, wankel in het kielzog

Van een leven ten onrechte leiden