Abbie - Richard Shindell

Gather round now children

Leave your happy play

Gather round my beloved ones

And hear what I must say

It wounds me to the marrow

To bring this news to you

To bring you to this table

And serve such bitter, bitter fruit

Abbie’s gone to the country children

Abbie’s gone away

Abbie’s gone to the country children

And it is there that she must stay

Abbie is a wild one

She cannot be contained

She was never one for the city life

With its cement and walls and chains

She needs room to wander

Wherever she may stray

Anywhere her legs might take her

On her natural way

Now she’s running cross a field

Behind her trusty nose

Sure-footed and on the trail

Of a prize only heaven knows

Verzamel nu kinderen

Laat je vrolijke spel achter

Verzamel rond mijn geliefden

En hoor wat ik moet zeggen

Het verwondt me tot in het merg

Om u dit nieuws te brengen

Om u naar deze tafel te brengen

En serveer zo'n bitter, bitter fruit

Abbie is naar het platteland gegaan, kinderen

Abbie is weg

Abbie is naar het platteland gegaan, kinderen

En daar moet ze blijven

Abbie is een wilde

Ze is niet te bevatten

Ze was nooit iemand voor het stadsleven

Met zijn cement en muren en kettingen

Ze heeft ruimte nodig om rond te dwalen

Waar ze ook mag afdwalen

Overal waar haar benen haar kunnen brengen

Op haar natuurlijke manier

Nu rent ze door een veld

Achter haar vertrouwde neus

Vastberaden en op pad

Van een prijs weet alleen de hemel