Transit - Richard Shindell

The merge from the turnpike was murder, but it’s never a cinch

It was Friday at five, and no one was giving an inch

They squeezed and the edged and they glared

Half them clearly impaired by rage or exhaustion

The rest were just touchy as hell

Somewhere near Paterson everything slowed to a crawl

The all-news station was thanking someone for the call

It’s a van from St. Agnes’s choir

There’s a nun out there changing a tire

By the time they got by her, tempers were out of control

So they all hit the gas in a dash for position

Bobbing and weaving and flashing their highbeams

Flipping the bird and screaming obscenities

A murderous hoard hell-bent on Saturday

And so they continued west-bound and into the sun

Law and decorum constraining nary a one

By then it was devil-may-care

Not one even vaguely aware

That they had come all the way to the Delaware Water Gap

But how had it happened?

They had all missed their exits

How had it happened?

Was it some kind of vortex?

And in they all went, bumper to bumper

Faster and faster, no sign of a trooper

In they all went, like sheep to the slaughter

Bankers and carpenters, doctors and lawyers

In they all went, families in minivans

Reagan republicans, weekend militiamen

They followed the river, and rounded the bend

Between Minsi and Tammany and into their destiny

Lying in ambush right their before them

The angry old sun right on the horizon

Sister Maria tightened the bolts of the spare

She said a quick prayer and put the old van into gear

Thank God that the traffic was light

If she hurried she might not be late

For that evening’s performance at the state penitentiary

She entered the common room and there was her choir

Altos and baritones, basses and tenors

Car thieves and crack dealers, mobsters and murderers

Husbands and sons, fathers and brothers

And so it began in glorious harmony

Softly and tenderly — calling for you and me

With the interstate whining way off in the distance

And the sun going down through the bars of the prison

They poured out their souls, they poured out their memories

They poured out their hopes for what’s left of eternity

To sister Maria — her soul like a prism

For the light of forgiveness on all of their faces

De samenvoeging van de tolweg was moord, maar het is nooit een makkie

Het was vrijdag om vijf uur en niemand deed er iets om

Ze kneep en de randen en ze staarden

De helft van hen duidelijk aangetast door woede of uitputting

De rest was gewoon gevoelig als de hel

Ergens in de buurt van Paterson vertraagde alles tot een kruip

De nieuwszender bedankte iemand voor de oproep

Het is een busje van het koor van St. Agnes

Er is een non die een band verwisselt

Tegen de tijd dat ze bij haar waren, waren de gemoederen uit de hand gelopen

Dus ze gaven allemaal gas in een streepje voor positie

Dobberend en wevend en flitsend met hun grootlicht

De vogel omdraaien en obsceniteiten schreeuwen

Een moorddadige schat op zaterdag

En zo gingen ze verder in westelijke richting en de zon in

Wet en fatsoen beperken in geen enkel opzicht

Tegen die tijd was het devil-may-care

Niet één zelfs vaag bewust

Dat ze helemaal naar de Delaware Water Gap waren gekomen

Maar hoe was het gebeurd?

Ze hadden allemaal hun uitgang gemist

Hoe was het gebeurd?

Was het een soort draaikolk?

En ze gingen allemaal, bumper aan bumper

Sneller en sneller, geen teken van een trooper

Ze gingen allemaal, als schapen naar de slachtbank

Bankiers en timmerlieden, artsen en advocaten

Ze gingen allemaal, gezinnen in minibusjes

Reagan republikeinen, weekendmilitieleden

Ze volgden de rivier en maakten de bocht om

Tussen Minsi en Tammany en in hun bestemming

Liggen in een hinderlaag vlak voor hen

De boze oude zon aan de horizon

Zuster Maria draaide de bouten van het reserveonderdeel vast

Ze zei een snel gebed en zette het oude busje in de versnelling

Godzijdank dat het verkeer licht was

Als ze zich haastte, zou ze misschien niet te laat zijn

Voor het optreden van die avond in de staatsgevangenis

Ze kwam de leerlingenkamer binnen en daar was haar koor

Alten en baritons, bassen en tenoren

Autodieven en crackdealers, gangsters en moordenaars

Echtgenoten en zonen, vaders en broers

En zo begon het in glorieuze harmonie

Zacht en teder — roepend voor jou en mij

Met het gejank van de snelweg in de verte

En de zon die ondergaat door de tralies van de gevangenis

Ze stortten hun ziel uit, ze stortten hun herinneringen uit

Ze stortten hun hoop uit op wat er nog over is van de eeuwigheid

Aan zuster Maria — haar ziel als een prisma

Voor het licht van vergeving op al hun gezichten