Le point Nemo - Renan Luce

À portée de Banque Populaire

Ou de Sodebo, au milieu de l’eau

À l’endroit où plus une terre

Ne renvois d'écho, il y a le point Nemo

Mais pourquoi alors, nous on reste au port

On ne monte pas à bord d’un bateau

À portée d’un œil que l’on jette

Sur les étagères, en ouvrant les livres

On voit bien, l’histoire se répète

En bonne horlogère, en bon bateau ivre

Mais pourquoi alors, on tolère encore

Les conquistadors haineux

Le point Nemo, ainsi nommé

Communément, comme un aimant, m’attire

Au point où on en est

Au coin où on nous met

Au moins au point Nemo, partir

À portée de bras que l’on baisse

Sous les vents mauvais, qu’on nous vaporise

On voit les saisons qu’on nous laisse

Loin du mois de mai, du temps des cerises

Mais pourquoi alors, nous on reste au port

On ne monte pas à bord d’un bateau

Le point Nemo, ainsi nommé

Communément, comme un aimant, m’attire

Au point où on en est

Au coin où on nous met

Au moins au point Nemo, partir

Dans les lointaines lassitudes

Dans les quarantièmes décourageant

Être avec exactitude

Le plus loin des gens

Le point Nemo, ainsi nommé

Communément, comme un aimant, m’attire

Au point où on en est

Au coin où on nous met

Au moins au point Nemo, partir

Le point Nemo, ainsi nommé

Communément, comme un aimant, m’attire

Au point où on en est

Au coin où on nous met

Au moins au point Nemo, partir

Au point où on en est

Au coin où on nous met

Au moins au point Nemo, partir

Binnen het bereik van Banque Populaire

Of vanaf Sodebo, midden op het water

Naar de plaats waar geen land meer is

Echo niet, daar is de Nemo-stip

Maar waarom dan, we blijven in de haven

Je gaat niet aan boord van een boot

Binnen het bereik van een oog dat we werpen

Op de planken, de boeken openen

Het is duidelijk dat de geschiedenis zich herhaalt

In een goede horlogemaker, in een goed dronken boot

Maar waarom tolereren we dan nog steeds?

De hatelijke veroveraars

Nemo Stitch, zogenaamd

Gewoonlijk, als een magneet, trekt me aan

Waar we zijn

Op de hoek waar we worden gezet

Om Nemo tenminste te wijzen, ga weg

Binnen handbereik dat we laten zakken

Onder de slechte wind, dat we verdampt zijn

We zien de seizoenen die ons zijn overgelaten

Ver van de maand mei, van het kersenseizoen

Maar waarom dan, we blijven in de haven

Je gaat niet aan boord van een boot

Nemo Stitch, zogenaamd

Gewoonlijk, als een magneet, trekt me aan

Waar we zijn

Op de hoek waar we worden gezet

Om Nemo tenminste te wijzen, ga weg

In de verre vermoeidheid

In de ontmoedigende jaren veertig

wees nauwkeurig

het verst van mensen

Nemo Stitch, zogenaamd

Gewoonlijk, als een magneet, trekt me aan

Waar we zijn

Op de hoek waar we worden gezet

Om Nemo tenminste te wijzen, ga weg

Nemo Stitch, zogenaamd

Gewoonlijk, als een magneet, trekt me aan

Waar we zijn

Op de hoek waar we worden gezet

Om Nemo tenminste te wijzen, ga weg

Waar we zijn

Op de hoek waar we worden gezet

Om Nemo tenminste te wijzen, ga weg