Элегия - Ольга Арефьева, Пётр Акимов

Я с головою склонённой

В чашу снов любовь наливаю.

Закат каплю крови,

А ночь каплю яда

Добавят в неё незаметно.

Но меня можно убить только счастьем, Тогда я умру улыбаясь.

Я — маленький цветок у тебя на ладони, Уснувший в твоём дыханьи.

Там, где земля склонилась над небом,

Там, где вода обнимает камень,

Там, где с тобой мы слились в объятьях, Замерло всё в молчаньи.

Там, где не дышит птица,

Где не взлетает

Ветер,

В реке несоленых слёз слились

Наши с тобою руки.

Мой взгляд босиком обегает

Горячее солнце, не обжигаясь.

В ладонях зелёных листьев

Протянута вечность, увитая цветами.

Сегодня я умею летать,

И воздух сгущается мёдом.

Сегодня я не буду дышать,

Ведь в лёгких налита сладость

Света.

Не слушай моей болтовни,

Не доверяй моим волосам и губам.

Лучше услышь тишину,

Обними пустоту.

Они любят тебя не меньше.

Я — это они,

Моё тело — обман,

А на самом деле

Живут лишь они, а мы в их играх —

Краски, звуки,

Кисти и глина.

Ik ben met mijn hoofd gebogen

Ik giet liefde in de beker van dromen.

Zonsondergang een druppel bloed

En de nacht is een druppel vergif

Ze zullen het onmerkbaar toevoegen.

Maar ik kan alleen worden gedood door geluk, dan zal ik lachend sterven.

Ik ben een kleine bloem in je handpalm, In slaap vallend in je adem.

Waar de aarde zich over de hemel buigt

Waar het water de steen omarmt

Waar we in een omhelzing met jou versmolten, bevroor alles in stilte.

Waar geen vogel ademt

Waar gaat niet van start?

Wind,

In de rivier van ongezouten tranen versmolten

Onze handen zijn bij jou.

Mijn blik is blootsvoets

Hete zon zonder verbrand te worden.

In de palmen van groene bladeren

De eeuwigheid is uitgerekt, verstrengeld met bloemen.

Vandaag kan ik vliegen

En de lucht wordt dikker van honing.

Vandaag zal ik niet ademen

Zoetheid wordt immers in de longen gegoten

Sveta.

Luister niet naar mijn gebabbel

Vertrouw mijn haar en lippen niet.

Beter de stilte horen

Omarm de leegte.

Ze houden niet minder van je.

ik ben zij

Mijn lichaam is een leugen

En in feite

Alleen zij leven, en wij in hun spelletjes -

kleuren, geluiden,

Borstels en klei.