Сон - Олег Митяев, Константин Тарасов

И проснуться рано-рано

И под волчий вой бурана

Свой порог перешагнуть.

И пойти в снегу по пояс

На вокзал, на первый поезд,

Часовой нарушить пояс

И друг другу нас вернуть.

Будет ночь, как гулкий зал,

Месяц в карнавальной маске,

Как в старинной страшной сказке,

Что мне ветер рассказал.

Но согласно расписанью

За окном мелькают зданья,

И финалом ожиданья

Приближается вокзал.

Я прийду, не позвонив,

И не ты мне дверь откроешь,

Но уже не успокоишь

Взволновавшийся мотив.

Ты войдешь обыкновенно,

Удивишься откровенно

И посмотришь, совершенно

Ничего не проронив.

А восход не потушить —

Горизонт уже распорот,

В эту ночь огромный город

Вьюга весь запорошит.

Как два облака по небу,

Будет нас носить по снегу,

А наутро я уеду,

И как прежде будем жить.

En vroeg opstaan

En onder het wolvengehuil van de storm

Over je drempel.

En ga in de sneeuw tot aan je middel

Naar het station, naar de eerste trein,

Sentinel breekt de riem

En breng ons terug naar elkaar.

Er zal een nacht zijn als een klinkende zaal,

Maan in een carnavalsmasker,

Zoals in een oud eng verhaal,

Wat de wind me vertelde

Maar volgens het schema

Buiten het raam knipperende gebouwen

En de finale van het wachten

Het treinstation nadert.

Ik kom zonder te bellen

En je zult de deur niet voor mij openen,

Maar je zult niet kalmeren

Opgewonden motief.

Meestal ga je naar binnen

Je zult eerlijk gezegd verrast zijn

En kijk, absoluut

Ik zei niets.

En de zonsopgang kan niet worden gedoofd -

De horizon is al open

Op deze nacht, een grote stad

De sneeuwstorm zal alles bedekken.

Als twee wolken aan de hemel

Zal ons door de sneeuw dragen,

En morgenochtend vertrek ik

En hoe we eerder zullen leven.