Солнечное затмение - Олег Митяев, Константин Тарасов

По приказу мы стреляли и, стреляя,

Я дрожал, как отлетающие души.

Запишите меня в список негодяев,

Если он теперь еще кому-то нужен.

Запишите, запишите меня в список,

Только вряд ли это что-нибудь изменит…

Никакая боль не будет мне сюрпризом,

Ведь за столько лет мы превратились в тени.

И за столько лет мы живы почему-то.

Как же так, что разобраться не приспело?

Это ж сколько люди видели салютов?!

Но, конечно же, ни одного расстрела.

Припев: За Уралом с лозунгами рьяными

Пятилетка шла, как полагается,

А мы в дупель напивались пьяными,

Чтоб не сомневаться и не каяться.

А в то лето было жарко, воздух каменный,

Днем мне матери их снились, было муторно.

А всю ночь, чтоб заглушались вопли в камерах,

Во дворе мотором харкала полуторка.

Мы топили в страхах заповедь Христову,

Было тошно, было жутко, было гадко,

Но за Родину, вождей внимая слову,

Мы душили сумасшедшие догадки.

Припев: А мальчики коптили стекла на костре,

Чтоб смотреть на солнце в затмение.

Сколько было радости в той поре?!

Сколько было лет еще до прозрения?!

Сколько раз потом из оттепели в оттепель

Красных флагов отсыревшею материей

Накрывали после драки их?!

И вот теперь

Снова оттепель — а я не верю ей.

Снова оттепель, и снова верь — а я не верю ей.

По приказу мы стреляли и, стреляя,

Я дрожал, как отлетающие души.

Запишите меня в список негодяев,

Если он теперь еще кому-то нужен.

Op bevel schoten we en, schoten,

Ik beefde als overleden zielen.

Zet me op de lijst van schurken

Als iemand anders het nu nodig heeft.

Schrijf me op, zet me op de lijst

Het verandert gewoon niets...

Geen pijn zal me verbazen

We zijn tenslotte al zoveel jaren in schaduwen veranderd.

En al zoveel jaren leven we om de een of andere reden.

Hoe komt het dat het geen tijd was om het uit te zoeken?

Hoeveel mensen hebben vuurwerk gezien?!

Maar natuurlijk geen enkele uitvoering.

Koor: Voorbij de Oeral met ijverige slogans

Het vijfjarenplan verliep zoals verwacht,

En we werden dronken in een holte,

Om niet te twijfelen en niet te bekeren.

En die zomer was het heet, de lucht was steen,

Overdag droomde ik over hun moeders, het was somber.

En de hele nacht, zodat het geschreeuw in de cellen wordt gedempt,

Op het erf spuugde een vrachtwagen met een motor.

We verdronken in angst voor het gebod van Christus,

Het was misselijkmakend, het was griezelig, het was walgelijk,

Maar voor het moederland, luisterend naar het woord van de leiders,

We onderdrukten gekke gissingen.

Koor: En de jongens rookten glas op het vuur,

Om naar de zon te kijken in de eclips.

Hoeveel vreugde was er toen?!

Hoeveel jaren waren er voor de openbaring?!

Hoe vaak dan van dooi tot dooi

Rode vlaggen met vochtige materie

Ze bedekten ze na het gevecht?!

En nu

De dooi komt er weer aan - maar ik geloof het niet.

Nog een keer ontdooien, en nog eens geloven - maar ik geloof haar niet.

Op bevel schoten we en, schoten,

Ik beefde als overleden zielen.

Zet me op de lijst van schurken

Als iemand anders het nu nodig heeft.