Самая любимая песня - Олег Митяев, Константин Тарасов

Самою любимою ты была моею.

Я шептал тебя во сне, я с тобой вставал,

Я за красками ходил в желтую аллею

И в морозы на стекле звуки рисовал.

Просинь отражалась в зеркале оконном,

Выцветал от ожиданья лес.

Осень свой обряд вершила по законам,

Не суля событий и чудес.

А той ночью я бродил по пустому городу,

Собирая паузы, да осколки дня,

А ветра до петухов все играли с вороном,

Да случайно с листьями принесли тебя.

Помнишь, плыли на пододеяльник листья

С запахами будущей пурги.

Помнишь, я читал тебе их словно письма

По прожилкам лиственной руки.

Есть начало и конец у любой истории.

Нас несет в фантазии завтрашнего дня.

Снятся мне по-прежнему светлые мелодии,

Только не встречаются лучше, чем твоя.

Je was mijn meest geliefde.

Ik fluisterde je in mijn slaap, ik stond op met je,

Ik ging naar de gele steeg voor kleuren

En in de kou schilderde hij geluiden op het glas.

Het blauw werd weerspiegeld in de raamspiegel,

Het bos bloeide van verwachting.

De herfst voerde zijn ritueel uit volgens de wetten,

Geen veelbelovende gebeurtenissen en wonderen.

En die nacht dwaalde ik door een lege stad,

Verzamelpauzes, ja fragmenten van de dag,

En de winden voor de hanen speelden allemaal met de raaf,

Ja, ze hebben je per ongeluk met bladeren gebracht.

Denk eraan, de bladeren dreven op het dekbedovertrek

Met de geuren van een toekomstige sneeuwstorm.

Denk eraan, ik lees ze voor als brieven

Langs de nerven van een lommerrijke hand.

Er is een begin en een einde aan elk verhaal.

We worden gedragen in de fantasie van morgen.

Ik droom nog steeds van heldere melodieën,

Ze ontmoeten elkaar gewoon niet beter dan de jouwe.