Речной трамвай - Олег Митяев, Константин Тарасов

По самой длинной улице Москвы,

По самой тихой улице Москвы,

Где нет листвы, но много синевы,

Там наш трамвай скользит вдоль мостовых.

Москва-12 — он не ледокол.

Здесь не нужны ни песни, ни слова.

И мне с тобой так просто и легко,

Да и Москва-речушка — не Нева.

А в летних парках развеселья дым,

Легка любовь и ненадежна грусть,

И мы на это с палубы глядим,

Сюжет той пьесы зная наизусть.

Но наш вояж на счастье обречен.

И не вспугнуть бы это невзначай.

И лишь плеча касается плечо,

Когда волна волнует наш трамвай.

От столкновений на бортах клеймо.

О, наши судьбы, словно корабли,

Немного краски, — временный ремонт, —

И вот опять мы в плаванье ушли.

Конечный пункт, асфальтовый причал,

Мы сходим в жизнь, покинув тихий рай,

Ах, если б нас до старости качал

Москва-12, старенький трамвай.

Langs de langste straat van Moskou,

In de rustigste straat van Moskou,

Waar geen gebladerte is, maar veel blauw,

Daar glijdt onze tram langs de bruggen.

Moskou-12 is geen ijsbreker.

Hier zijn geen liedjes of woorden nodig.

En het is zo eenvoudig en gemakkelijk voor mij met jou,

Ja, en de rivier de Moskou is niet de Neva.

En in de zomerparken van plezier is er rook,

Lichte liefde en onbetrouwbaar verdriet,

En we bekijken het vanaf het dek,

Ik ken de plot van dat stuk uit mijn hoofd.

Maar onze reis naar geluk is gedoemd te mislukken.

En niet om het toevallig te laten schrikken.

En alleen de schouder raakt de schouder,

Als de golf onze tram verontrust.

Van botsingen aan de zijkanten van het stigma.

Oh, onze lotsbestemmingen zijn als schepen

Een beetje verf, - tijdelijke reparaties, -

En hier gingen we weer zwemmen.

Eindpunt, asfaltpijler,

We dalen af ​​in het leven, verlaten een rustig paradijs,

Ach, als hij ons maar tot op hoge leeftijd wiegde

Moskou-12, een oude tram.