Праздник - Олег Митяев, Константин Тарасов

А вчера приглашали попеть

Люди милые, но незнакомые.

Я им пел, чтобы дом их согреть,

Свои старые песни и новые.

Только песни-то стали не те,

По-другому поется и дышится.

Мы в разлуке уже столько лет,

Не болит ничего и не пишется.

Хоть бы раз суета нас свела —

Пусть больными, плешивыми.

Ах, какая бы встреча была,

Если б все были живы мы.

А с чего бы, казалось, хандрить?

Ты такой же почти, и гитара та,

И хозяйка какая смотри…

Ну чего же еще тебе надо-то?

А я слышал — гитара врала,

И слова были лживыми…

А какая бы встреча была,

Если б все были живы мы.

Я ушел, чтобы весел был дом,

Хоть шептала хозяйка: Обидимся!

Почему мы так глупо живем?!

Почему мы так долго не видимся?!

En gisteren nodigden ze me uit om te zingen

De mensen zijn aardig maar onbekend.

Ik zong voor ze om hun huis te verwarmen,

Je oude liedjes en nieuwe.

Alleen de nummers waren niet hetzelfde

Het wordt anders gezongen en ingeademd.

We zijn al zoveel jaren uit elkaar

Niets doet pijn en er is niets geschreven.

Als de ijdelheid ons maar één keer samenbracht -

Laat ziek, kaal.

Ah, wat een ontmoeting

Waren we maar allemaal in leven.

En waarom lijkt het te mopperen?

Je bent bijna hetzelfde, en die gitaar

En wat een gastvrouw uitstraling...

Tja, wat heb je nog meer nodig?

En ik hoorde - de gitaar loog,

En de woorden waren vals...

En wat zou de ontmoeting zijn?

Waren we maar allemaal in leven.

Ik ging weg zodat het huis vrolijk was,

Hoewel de gastvrouw fluisterde: we zullen beledigd zijn!

Waarom leven we zo dom?!

Waarom hebben we elkaar zo lang niet gezien?!