Ecrire - Nekfeu

Quand j’raconte l’espoir sous une lampe halogène, j’aimerais qu’mes élans

parlent aux jeunes

J’te parle de tout c’qui fait un homme, non pas nos gènes

Non pas c’qu’on t’laisse voir mais tout c’qu’on t’cache quand ça nous gêne

Auxquels on pense toute la noche, jambes allongées devant nos chaînes

Cette impression de perdre son temps, s'étouffer dans cette vie toute faite

Se sentant faible en sachant qu’la vie est une fête où personne danse

Ma deuxième mère m’a dit: «C'est pas pour leur argent que les meilleurs prient»

J’pleure celui qui meurt jeune mais encore plus celui qui meurt triste

J’m’intériorise et j’me r’plie, les cris d’une jeunesse meurtrie Imprégnant mon

humeur, j’vois les leaders imposer leur tri

Parfois j’me sens amoindri, mais quand j’fous la merde c’est à moi d’rire

Tribu indestructible, j’redistribue mon esprit d’clan quand la street pleure

Indescriptible est ma tristesse dans les strip-clubs (Toi)

Prends soin d’toi d’où que tu sois, j’connais la soif du goût du sang

Et quand ça chauffe chez toi, tu sors du coup victime du coup du sort

Y a plus beaucoup d’espoir dans toutes les zones qu’on a exclues

Les paysages sont désolés, pourtant les hommes n’ont pas d’excuses

Seul, j’pourrai pas m’en sortir, si j’y arrive, c’est par ton aide

Si toi aussi, t’as ressenti qu’le corps et l'âme séparent ton être

On m’a fermé des portes au nez, c’est pardonné, mais j’me suis pas r’tourné

Le système m’insupporte, j’suis un cyborg insubordonné

Et parfois j’en ai marre de l'être, suspendu à des barbelés et quand tu veux

rendre tout ce que t’as pris, tu finis par donner

Maint’nant j’sais qu’les forces s'équilibrent, j’oublie pas le pourboire pour

mes jeunes défoncés qui livrent

Nous on vient d’là, et c’est écrire qui nous a sauvé

Alors maint’nant j'écris pour toi (Toi)

Écrire, c’est capturer quelques souvenirs uniques dans des pochettes immenses

C’est coller ses tympans sur l’enceinte afin d’approcher l’silence

C’est l’insolence du cerveau d’celui qui à l’apogée s'élance

C’est voir défiler sa vie dans l’noir jusqu'à la prochaine séance

C’est capturer quelques souvenirs uniques dans des pochettes immenses

C’est coller ses tympans sur l’enceinte afin d’approcher l’silence

C’est l’insolence du cerveau d’celui qui à l’apogée s'élance

C’est voir défiler sa vie dans l’noir jusqu'à la prochaine séance

Nos rêves mystiques défient la science et leurs erreurs d’affiliation

Un chemin plein d’déviations alors on mène des vies à cent à l’heure

Il faut choisir un camp, donc les idées se simplifient

Quand j’te demande: «C'est ça qu’tu voulais faire plus tard ?»,

je sens qu’tu fuis

Et les valeurs humaines se perdent, au détriment du scientifique

Quand l’homme moderne ne devient plus qu’un être immonde qu’on sanctifie

J’adopte une vision large, évitant ceux qui pour quelques dollars changent

Les faux-amis qui t’rendent service et qui t’réclament de l’argent

J’dis qu'ça va, mais là j’mens, j’ai juste envie d’dire «Lâche-moi»

Parfois j’ai peur d’blesser les gens, alors j’réagis lâchement

J’aime pas trop m'étendre quand on m’déçoit, comprends mes doutes

Et mes erreurs compromettantes, quand mon cœur fait battre mes tempes

Moi, j’suis le même qu’au premier temps, un putain d’grec

Soit on trace, soit on crève, cœur de glace, mes larmes se voient pas sous la

grêle

J’sais pas trop c’qu’on m’destine après, mais je ne crains plus, ces maquerelles

J’laisse une empreinte éphémère comme le tracé que dessine ma craie

Pas d’simagrée, même si les signes sont gravés c’est crade ici

Tous indécis malgré les cimes qu’on gravit c’est gravissime

L’Entourage, on écrit pour… (Toi)

Écrire, c’est capturer quelques souvenirs uniques dans des pochettes immenses

C’est coller ses tympans sur l’enceinte afin d’approcher l’silence

C’est l’insolence du cerveau d’celui qui à l’apogée s'élance

C’est voir défiler sa vie dans l’noir jusqu'à la prochaine séance

C’est capturer quelques souvenirs uniques dans des pochettes immenses

C’est coller ses tympans sur l’enceinte afin d’approcher l’silence

C’est l’insolence du cerveau d’celui qui à l’apogée s'élance

C’est voir défiler sa vie dans l’noir jusqu'à la prochaine séance

Écrire, c’est… c’qui m’a rendu ma liberté

Écrire, c’est… ce qui nous lie… toi (Toi)

Als ik het verhaal van hoop vertel onder een halogeenlamp, wil ik graag mijn impulsen

praat met jongeren

Ik heb het met jou over alles wat een man maakt, niet onze genen

Niet wat we je laten zien, maar alles wat we voor je verbergen als het ons stoort

Aan wie we de hele nacht denken, benen gestrekt voor onze kettingen

Dit gevoel van tijdverspilling, stikken in dit kant-en-klare leven

Je zwak voelen wetende dat het leven een feest is waar niemand danst

Mijn tweede moeder vertelde me: "De besten bidden niet voor hun geld"

Ik rouw om degene die jong sterft, maar nog meer om degene die verdrietig sterft

Ik internaliseer mezelf en trek me terug, de kreten van een gekneusde jeugd Impregneren van mijn

stemming, ik zie de leiders hun sortering opleggen

Soms voel ik me minder, maar als ik het verpest, is het aan mij om te lachen

Onverwoestbare stam, ik herverdeel mijn clangeest wanneer de straat huilt

Onbeschrijflijk is mijn verdriet in de stripclubs (Jij)

Zorg goed voor jezelf waar je ook bent, ik ken de dorst naar de smaak van bloed

En als het warm wordt in je huis, kom je er ineens een slachtoffer van het lot uit

Er is nog veel hoop in alle gebieden die we hebben uitgesloten

Landschappen zijn verlaten, maar mannen hebben geen excuses

Alleen kom ik er niet uit, als ik kan, is het met jouw hulp

Als jij ook hebt gevoeld dat lichaam en ziel je wezen scheiden

Ze sloten deuren in mijn gezicht, het is vergeven, maar ik draaide me niet om

Het systeem ondersteunt me niet, ik ben een ongehoorzame cyborg

En soms ben ik het zat om aan prikkeldraad te hangen en wanneer je maar wilt

geef alles terug wat je hebt genomen, je geeft uiteindelijk

Nu ik weet dat de krachten in evenwicht zijn, vergeet ik de tip niet voor

mijn jonge stoners die leveren

Wij komen daar vandaan, en het is schrijven dat ons heeft gered

Dus nu schrijf ik voor jou (Jij)

Schrijven is unieke herinneringen vastleggen in grote zakken

Het plakt je trommelvliezen op de luidspreker om de stilte te naderen

Het is de brutaliteit van de hersenen van degene die op het hoogtepunt stijgt

Het is je leven in het donker voorbij zien gaan tot de volgende sessie

Het legt een aantal unieke herinneringen vast in grote zakken

Het plakt je trommelvliezen op de luidspreker om de stilte te naderen

Het is de brutaliteit van de hersenen van degene die op het hoogtepunt stijgt

Het is je leven in het donker voorbij zien gaan tot de volgende sessie

Onze mystieke dromen tarten de wetenschap en hun verwante fouten

Een pad vol afwijkingen zodat we levens leiden met honderd mijl per uur

Je moet een kant kiezen, zodat de ideeën makkelijker worden

Als ik je vraag: "Is dat wat je later wilde doen?",

Ik voel dat je wegrent

En menselijke waarden gaan verloren, ten nadele van de wetenschapper

Wanneer de moderne mens niets meer wordt dan een smerig wezen dat geheiligd is?

Ik kijk breed en vermijd degenen die voor een paar dollar wisselen

De nepvrienden die je een plezier doen en je om geld vragen

Ik zeg dat het goed is, maar nu lieg ik, ik wil alleen maar zeggen "Laat me los"

Soms ben ik bang om mensen pijn te doen, dus ik reageer laf

Ik hou er niet echt van om me uit te strekken als ik teleurgesteld ben, begrijp mijn twijfels

En mijn compromitterende fouten, wanneer mijn hart mijn slapen klopt

Ik, ik ben dezelfde als de eerste keer, een verdomde Griek

Of we sporen of we sterven, hart van ijs, mijn tranen zijn niet zichtbaar onder de

wees gegroet

Ik weet niet echt wat er hierna voor mij is, maar ik ben niet langer bang voor deze pooiers

Ik laat een kortstondige afdruk achter zoals de lijn die mijn krijt trekt

Geen poespas, zelfs als de bordjes gegraveerd zijn is het hier vies

Allemaal onbeslist ondanks de toppen die we beklimmen, het is heel serieus

L'Entourage, we schrijven voor... (You)

Schrijven is unieke herinneringen vastleggen in grote zakken

Het plakt je trommelvliezen op de luidspreker om de stilte te naderen

Het is de brutaliteit van de hersenen van degene die op het hoogtepunt stijgt

Het is je leven in het donker voorbij zien gaan tot de volgende sessie

Het legt een aantal unieke herinneringen vast in grote zakken

Het plakt je trommelvliezen op de luidspreker om de stilte te naderen

Het is de brutaliteit van de hersenen van degene die op het hoogtepunt stijgt

Het is je leven in het donker voorbij zien gaan tot de volgende sessie

Schrijven is... wat me mijn vrijheid teruggaf

Schrijven is... wat ons bindt... jij (jij)