Alunissons - Nekfeu

Parfois, j’me demande si j’existe vraiment

De ma vie, je n’suis qu’un spectateur

Alors j’me fais du mal mais discrètement

Le psy m’a dit: «C'est qu’un aspect d’ta peur»

Et, quand j’ai mal, je me sens vivre un peu…

Il fait nuit quand les lumières s’allument

On oublie presque qu’on est triste

Ils ne voient pas qu’je suis dans la lune

Ils ne veulent pas qu’je m'éclipse

J’ai besoin d'être seul

Les lumières de la ville dégoulinent sur la Seine

Tu étais la seule

Mais tes yeux sont noirs, l’encre a remplacé la sève

J’ai pas besoin de toi… (Toi)

(Ooooh, pas besoin de toi)

J’me sens à la dérive, ces temps-ci

On dit l’univers infini

On dit aussi qu’il s'étend

Alors dans quoi s'étend-il?

J’ai pas les pieds sur terre

J’ai besoin d’espace

J’ai peur de ta face cachée…

J’ai pas les pieds sur terre

Pour moi, t’es rien

J’ai peur de ta face cachée…

Parfois, j’me demande si j’existe vraiment

De ma vie, je n’suis qu’un spectateur

Alors j’me fais du mal mais discrètement

Le psy m’a dit: «C'est qu’un aspect d’ta peur»

Et, quand j’ai mal, je me sens vivre un peu…

(Oooh, pas besoin de toi)

J’me sens à la dérive, ces temps-ci

On dit l’univers infini

On dit aussi qu’il s'étend

Alors dans quoi s'étend-il?

J’ai pas les pieds sur terre

J’ai besoin d’espace

J’ai peur de ta face cachée…

J’ai pas les pieds sur terre

Pour moi t’es rien

J’ai peur de ta face cachée…

Comment on a pu en arriver là?

Malgré une infinité d’trajectoires possibles,

le destin a choisi d’nous mener à cet instant précis dans l’univers

Qui aurait pu prévoir c’que le passé nous réservait?

Soms vraag ik me af of ik echt besta

Van mijn leven ben ik slechts een toeschouwer

Dus ik deed mezelf pijn, maar discreet

De psychiater vertelde me: "Het is maar één aspect van je angst"

En als ik pijn heb, voel ik me een beetje levend...

Het is donker als de lichten aan gaan

We vergeten bijna dat we verdrietig zijn

Ze zien niet dat ik op de maan ben

Ze willen niet dat ik wegglip

ik moet alleen zijn

Stadslichten druipen langs de Seine

jij was de enige

Maar je ogen zijn zwart, de inkt heeft het sap vervangen

Ik heb je niet nodig... (Jij)

(Ooooh, ik heb je niet nodig)

Ik voel me op drift tegenwoordig

Ze zeggen het oneindige universum

Er wordt ook gezegd dat het verlengen

Dus waar breidt het zich uit?

Ik sta niet met mijn voeten op de grond

Ik heb ruimte nodig

Ik ben bang voor je donkere kant...

Ik sta niet met mijn voeten op de grond

Voor mij ben je niets

Ik ben bang voor je donkere kant...

Soms vraag ik me af of ik echt besta

Van mijn leven ben ik slechts een toeschouwer

Dus ik deed mezelf pijn, maar discreet

De psychiater vertelde me: "Het is maar één aspect van je angst"

En als ik pijn heb, voel ik me een beetje levend...

(Oooh, ik heb je niet nodig)

Ik voel me op drift tegenwoordig

Ze zeggen het oneindige universum

Er wordt ook gezegd dat het verlengen

Dus waar breidt het zich uit?

Ik sta niet met mijn voeten op de grond

Ik heb ruimte nodig

Ik ben bang voor je donkere kant...

Ik sta niet met mijn voeten op de grond

Voor mij ben je niets

Ik ben bang voor je donkere kant...

Hoe zijn we hiertoe gekomen?

Ondanks een oneindig aantal mogelijke trajecten,

het lot heeft ervoor gekozen om ons naar dit exacte moment in het universum te leiden

Wie had kunnen voorspellen wat het verleden voor ons in petto had?