W Połówce Orzeszka - Maryla Rodowicz

Żyłam sobie w połówce orzeszka

Ale działo się też, że o rety!

On mi był tak do życia potrzebny

Jak sekundnik w zegarku poety

Boże, oddaj mu cały ten świat

Każdy kęs i łyżeczkę, okruszek

Tylko błagam, wyszarpnij go ze mnie —

Bo się duszę, normalnie duszę!

Czy to zjawa była, czy cud

W oczach perły miał, czy białe znicze

Kto go przysłał - diabeł czy Bóg

Kto brukuje te ślepe ulice!

A za oknem już wiosną pęcznieje

Już tam cieć szeroko zamiata

A ja wciąż, jak De Niro do skroni przystawiam

Zardzewiałego gnata!

A ja znowu po zimie, znów sama

Podłączona do gwiezdnej kroplówki

I wciąż przy nim, bez niego trwam

Licząc osły, barany i mrówki!

Boże, oddaj mu cały ten świat

Tylko wyrwij go z mojej pamięci

Albo sprowadź tu drania na chwilkę

Twoją chwilkę, rozumiesz — do śmierci

Bo choć znowu, choć miałoby ranić

Pogruchotać, zaślepić, omotać

Choćby szare wrzeszczały wciąż: Nie!

Trzeba kochać, kochać, kochać!

Ik leefde in een halve pinda

Maar het is ook gebeurd dat god!

Ik had hem zo hard nodig voor mijn leven

Als een secondewijzer op het horloge van een dichter

God, geef hem deze wereld

Elke hap en theelepel, kruimel

Ik smeek je gewoon, ruk het uit me -

Omdat ik stik, stik ik normaal!

Was het een geest of een wonder?

Hij had parels in zijn ogen, of witte kaarsen

Wie heeft het gestuurd - de duivel of God?

Wie plaveit deze blinde straten!

En buiten het raam zwelt het al in de lente

De snede is daar al aan het vegen

En ik plak nog steeds De Niro aan mijn slapen

Een roestig pistool!

En ik ben weer na de winter, weer alleen

Verbonden met een stellaire infuus

En ik ben nog steeds bij hem, zonder hem

Ezels, rammen en mieren tellen!

God, geef hem deze wereld

Haal het maar uit mijn geheugen

Of breng die klootzak even hier

Jouw moment, begrijp je - tot de dood

Omdat het tenminste weer pijn zou doen

Verpletteren, blind, inpakken

Ook al schreeuwden de grijze nog: Nee!

Je moet liefhebben, liefhebben, liefhebben!