Kiedy Się Dziwić Przestanę - Maryla Rodowicz

Kiedy się dziwić przestanę

Gdy w mym sercu wygaśnie czerwień

Swe ostatnie, niemądre pytanie

Niezadane w połowie przerwę

Będę znała na wszystko odpowiedź

Ubożuchna rozsądkiem maleńkim

Czasem tylko popłaczę sobie

Łzami tkliwej, głupiej piosenki

By za chwilę wszystko, wszystko zapomnieć

Kiedy się dziwić przestanę

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, po mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Zgubię śpiewy podziemnych strumieni

Umrze we mnie co nienazwane

Co mi oczy jak róże płomieni

Dni jednakim rytmem pobiegną

Znieczulone, rozsądne, żałosne

Tylko życia straszliwe piękno

Mnie ominie nieśmiałą wiosną

Za daleko jej będzie do mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, po mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Lżej mi będzie i łatwiej bez tego

Ścichną szczęścia i bóle wyśmiane

Bo nie spytam już nigdy — dlaczego?

Błogi spokój wyrówna mi tętno

Gdy się życia nauczę na pamięć

Wiosny czułej bolesne piękno

Pożyczoną poezją zakłamię

I nic we mnie, we mnie

Nic koło mnie, koło mnie

Kiedy się dziwić przestanę

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, będzie po mnie

Będzie po mnie, po mnie

Wanneer ik niet meer verrast word

Wanneer het rood in mijn hart vervaagt

Zijn laatste, domme vraag

Ongevraagd halverwege de vakantie

Ik zal het antwoord op alles weten

Slecht met een klein gevoel

Ik zal soms gewoon huilen

Tranen van een teder, dwaas lied

Om alles in een oogwenk te vergeten

Wanneer ik niet meer verrast word

Het zal achter mij aan zijn, het zal achter mij aan zijn

Het zal achter mij aan zijn, het zal achter mij aan zijn

Het zal na mij zijn, na mij

Wanneer ik niet meer verrast word

Ik zal het zingen van de ondergrondse stromen verliezen

De niet nader genoemde zal in mij sterven

Wat mijn ogen houden van rozen van vlammen

De dagen zullen in hetzelfde tempo verlopen

Verdoofd, verstandig, zielig

Alleen een leven van verschrikkelijke schoonheid

Een verlegen lente gaat aan me voorbij

Ze zal te ver weg zijn van mij

Wanneer ik niet meer verrast word

Het zal achter mij aan zijn, het zal achter mij aan zijn

Het zal achter mij aan zijn, het zal achter mij aan zijn

Het zal na mij zijn, na mij

Wanneer ik niet meer verrast word

Het zal gemakkelijker en gemakkelijker zijn zonder

Geluk en lachwekkende pijnen zullen zwijgen

Omdat ik het nooit meer zal vragen - waarom?

Zalige vrede zal mijn hartslag gelijk maken

Als ik het leven uit mijn hoofd leer

De tedere pijnlijke schoonheid van de lente

Ik zal breken met geleende poëzie

En niets in mij, in mij

Niets om mij heen, om mij heen

Wanneer ik niet meer verrast word

Het zal achter mij aan zijn, het zal achter mij aan zijn

Het zal achter mij aan zijn, het zal achter mij aan zijn

Het zal na mij zijn, na mij