Człowiek, Człowiek - Maryla Rodowicz

Tyle miał nam dać, że aż brakło tchu

Nasz świat, nasz brat, nasz król

A za oknem szadź, popłuczyny snu

I strach i krach, i ból

Gdy nadzieje w pył

Jak skrzydełko ćmy — starte

Czy wystarczy sił

By odegnać łzy żartem

Człowiek, człowiek

To brzmi dumnie gdy w trumnie

Lecz nim minie brzmi w trzcinie

Człowiek — numer buta, marszruta, imię

Lwem nie będziesz

Choćbyś z diabłem

Był w zmowie wolny

Ale klatkę masz w sobie

W sercu, w duszy, w głowie

I słowie człowiek

Dzieci poszły precz, starzy idą w piach

I bunt i czas się bać

Życie ładna rzecz, a najbardziej w snach

Więc grunt to mieć gdzie spać

Myśli naszych kruk

Przy niebieskim siadł tronie

Jeśli nie daj Bóg

Boga nie ma tam — to koniec

Człowiek, człowiek…

Hij zou ons zoveel geven dat we buiten adem waren

Onze wereld, onze broer, onze koning

En buiten het raam, rijp, wassingen van slaap

En angst en buste en pijn

Wanneer hoopt te stof

Als de vleugel van een mot - geraspt

Is er voldoende kracht?

Om tranen weg te poetsen met een grap

Man, man

Het klinkt trots als je in een kist ligt

Maar voordat het voorbij is, klinkt het in het riet

Man - schoennummer, route, naam

Je zult geen leeuw zijn

Zelfs met de duivel

Hij was vrij in samenzwering

Maar je hebt de kooi in je

In het hart, in de ziel, in het hoofd

En het woord man

De kinderen zijn weg, de oude gaan naar het zand

En rebellie, en het is tijd om bang te zijn

Het leven is mooi, en vooral in dromen

Een slaapplaats hebben is dus essentieel

De gedachten van onze raaf

Hij ging zitten op de blauwe troon

Zo niet, God verhoede

God is er niet - het is voorbij

Mens, mens...