Renaitre à la vie - Mario Pelchat

D’hier, je ne retiens pas grand-chose

Que quelques papiers défraîchis

Dans une boîte bleue que j’ose

A peine tirer de l’oubli

J’y avais décrit mes errances

Des restes de faux paradis

Au plus fort de l’adolescence

Où je me croyais à l’abri

Depuis des lunes, je traîne

Et je brise des chaînes

Entre l’aube et la nuit

Et, une à une, mes veines

Ont usé des semaines

Pour renaître à la vie

Je voulais être un homme juste

De c ur et de corps, rien de moins

Mais je n'étais qu’un être rustre

Un égaré de grands chemins

Entre mes doutes et ma déroute

Parmi humbles et malandrins

Je l’espérais, coûte que coûte

Mon parallèle féminin

Puis il est apparu très vite

Dans mon paysage en bataille

Et, entre elle et moi, tout de suite

S’est mis à forcer les murailles

Moi, le filou, le malhabile

Elle sait parler à mon c ur

Devant les sentiments hostiles

Elle sait le faire battre en douceur

Depuis des lunes, je traîne

Et je brise des chaînes

Entre grain et ivraie

Et sur ses dunes, je sème

A tous vents des rengaines

Et de tendres secrets

Et sous la Lune en bohème

Sa main dans la mienne

A la vie je renais

Van gisteren herinner ik me niet veel meer

Slechts een paar vervaagde papieren

In een blauwe doos die ik durf

Nauwelijks uit de vergetelheid gehaald

Ik had mijn omzwervingen beschreven

Overblijfselen van een vals paradijs

Op het hoogtepunt van de adolescentie

Waar ik dacht dat ik veilig was

Ik hang al maanden rond

En ik breek kettingen

Tussen zonsopgang en nacht

En, één voor één, mijn aderen

Al weken versleten

Om herboren te worden tot leven

Ik wilde een rechtvaardig man zijn

Hart en lichaam, niets minder

Maar ik was gewoon een lomperd

Een verloren snelweg

Tussen mijn twijfels en mijn verwarring

Tussen zachtmoedig en krom

Ik hoopte het, koste wat het kost

Mijn vrouwelijke parallel

Toen bleek het heel snel

In mijn landschap in de strijd

En, tussen haar en mij, op dit moment

Begon de muren te forceren

Ik, de bedrieger, de onhandige

Ze weet hoe ze tot mijn hart moet spreken

In het aangezicht van vijandige gevoelens

Ze weet hoe ze het soepel moet laten kloppen

Ik hang al maanden rond

En ik breek kettingen

Tussen koren en kaf

En op de duinen zaai ik

Op alle winden van deuntjes

En tedere geheimen

En onder de maan in bohemien

Zijn hand in de mijne

Tot leven ben ik herboren