La plus belle histoire - Mario Pelchat

Dans ses quartiers, il était

Et dans un livre, écrivait

Des pages de mots précieux

De ses paroles naissait

Un monde beau et parfait

À son image et à ses yeux

Des arbres et de l’eau donnaient

Des fruits, plus qu’on en voulait

Sous un ciel immense et bleu

Et quand il eut terminé

Question de se reposer

Se retira dans ses lieux

Des hommes aimèrent des femmes.

Comme il était au programme

Elles prirent quelques grammes

Et la surprise au sérieux

De tout petits pleins de zèle

Qui calquaient de leur modèle

Débarquèrent en kyrielle

Tout droit de leur ventre preux

De ses quartiers jubilait

De voir autant de bienfait

Le Sage qu’on appela Dieu

Leur appris quelques secrets

Presque tout ce qu’il savait

Juste assez pour être heureux

Et ses ouailles s’en allaient

Le cœur rempli de projets

Au soleil et sous les cieux

À force de les regarder

Le Sage de ses quartiers

Mit toute confiance en eux

Des hommes aimèrent des femmes

Comme il était au programme

Et elles de corps et d'âme

S’efforcèrent à aimer mieux

Elles se sont mises à genoux

Pour le Sage qui sait tout

Elles désiraient qu’on loue

En quelques mots silencieux

Mais soufflait un vent contraire

En quelques lieux sur la terre

D’un être vil et odieux

Ce produit de la colère

Mit dans le cœur et la chair

Des buts irrévérencieux

Pour que l’Homme sans répère

Dans le couloir où il erre

Maudisse autant qu’il peut

Le Sage de notre histoire

Versa des larmes à le voir

Depuis sur le monde, il pleut

Mais dans son plan sans reproche

La solution dans la poche

Le Sage avait vu son jeu

Il descendit de son trône

Offrit son Fils en aumône

Mit son amour au milieu

Pour que l’Homme sans limites

Le regarde et imite

Tous ses gestes valeureux

L’Homme trop pris dans ses taches

Dans son humanité lâche

Le cloua à un pieu

Des hommes aux desseins infâmes

Se jouèrent des femmes

Et même au prix de leurs âmes

Qui risquèrent de peu

Pour un peu plus de plaisir

Vers un mauvais point de mire

Il se récréerait le pire

Sous le regard de Dieu

Et parce qu’il crut se défaire

Enfin de son adversaire

L'être perfide et vicieux

Fit en des temps tant de ravages

Et versa sur son passage

Autant de sang que de feu

Et l’enfant de l'Être sage

De son corps et son courage

À l’issue du contentieux

Par un pardon sans appel

D’Amour inconditionnel

Racheta les malheureux

Des hommes aimèrent des femmes

Comme il était au programme

Et protégèrent leur âmes

Des vents impétueux

Et de partout sur la terre

S'élevait une prière

Devant ce monde à refaire

Comme un oracle de Dieu

Et toi qui lis ce poème

Si cette terre où je sème

Est libre de tout dilemme

Tu crois qu’il y a un peu

Un peu de vrai dans l’histoire

Écris-la dans ta mémoire

Mais si tu ne peux pas y croire

Tu en fais ce que tu veux

In zijn kwartier was hij

En in een boek schreef

Pagina's van kostbare woorden

Uit zijn woorden werd geboren

Een mooie en perfecte wereld

Naar zijn beeld en in zijn ogen

Bomen en water gaven

Fruit, meer dan we wilden

Onder een enorme blauwe lucht

En toen hij klaar was

Vraag om te rusten

trok zich terug op zijn plaatsen

Mannen hielden van vrouwen.

Zoals het op het programma stond

Ze namen een paar gram

En serieus verrassen

Kleintjes vol ijver

Wie kopieerde van hun model

geland in kyrielle

Recht uit hun kostbare buiken

Jubelend vanuit zijn vertrekken

Om zoveel zegen te zien

De Wijze Die God Genoemd

Heb ze wat geheimen geleerd

Bijna alles wat hij wist

Net genoeg om gelukkig te zijn

En zijn kudde ging weg

Hart vol plannen

In de zon en onder de lucht

Door naar ze te kijken

De wijze van zijn vertrekken

Heb alle vertrouwen in hen

Mannen hielden van vrouwen

Zoals het op het programma stond

En zij lichaam en ziel

Streef ernaar om beter lief te hebben

Ze gingen op hun knieën

Voor de Alwetende Wijze

Ze wilden dat we huurden

In een paar stille woorden

Maar er waaide een tegenwind

Op sommige plaatsen op aarde

Van een verachtelijk en verfoeilijk wezen?

Dit product van woede

In hart en nieren gestoken

oneerbiedige doelen

Zodat de man zonder oriëntatiepunt

In de gang waar hij dwaalt

Vloek zoveel als hij kan

De wijze van onze geschiedenis

Tranen om hem te zien

Sinds het op de wereld regent

Maar in zijn onberispelijke plan

De oplossing in je zak

De Wijze had zijn spel gezien

Hij daalde van zijn troon

Biedt zijn zoon een aalmoes aan

Zet zijn liefde in het midden

Zodat de grenzeloze Man

Bekijk het en doe het na

Al zijn moedige gebaren

Man ook verstrikt in zijn taken

In zijn laffe menselijkheid

Heb hem aan een paal genageld

Mannen met snode ontwerpen

Gespeeld vrouwen

En zelfs ten koste van hun ziel

Wie heeft er weinig geriskeerd?

Voor een beetje meer plezier

Naar een verkeerde focus

Hij zou het ergste recreëren

Onder de blik van God

En omdat hij dacht dat hij ongedaan zou worden gemaakt

Eindelijk van zijn tegenstander

Het verraderlijke en wrede wezen?

In tijden zoveel verwoestingen aangericht

En goot op zijn pad

Zoveel bloed als vuur

En het kind van de Wijze

Van zijn lichaam en zijn moed

na een rechtszaak

Door een onherroepelijke vergeving

Van onvoorwaardelijke liefde

Verlos de ongelukkigen

Mannen hielden van vrouwen

Zoals het op het programma stond

En beschermden hun zielen

razende winden

En van over de hele aarde

Er ontstond een gebed

Voor deze wereld om opnieuw te doen

Als een orakel van God

En jij die dit gedicht leest

Als dit land waar ik zaai

Is vrij van elk dilemma

Denk je dat er een beetje is?

Een beetje waarheid in het verhaal

Schrijf het in je geheugen

Maar als je het niet kunt geloven

Doe ermee wat je wilt