Je dois vivre - Mario Pelchat

Qu’est-ce que j’ai fait au bon Dieu?

Ou qu’est-ce que je n’ai pas fait?

Pour qu’on m’arrache des yeux

Le fils en qui j’espérais

J’lui avais donné mon nom

Et mon savoir et mes livres

J’ai perdu mon compagnon

C’est sans issue, je dois vivre

J’ai beau me faire la morale

Prendre une partie du blâme

Mais c’est déjà trop de mal

Je n’méritais pas ce drame

La déraison me tenaille

Et j’ai l'âme à la dérive

On a brisé mes entrailles

C’est sans issue, je dois vivre

C’n’est pas banal

C’est un môme qu’on enterre

Un souffle qui n’saura jamais ce qu’est l’Amour

Cette ombre pâle

Qui vient me priver d’un frère

J’en avais peur et je la crains toujours

J’accepterai vos paroles

Pour me voler un sourire

Mais c’est plutôt votre épaule

Qui saurait mieux me guérir

Comprenez-vous ma douleur

Le sort auquel on me livre

Car c’est ma chair que je pleure

C’est sans issue, je dois vivre

Même s’il semble dormir c’est

Un souffle qui n’saura jamais ce qu’est l’Amour

Un ange au ciel mais à regret

Des yeux qui n’verront plus poindre le jour

Et puis désormais j’aurai

Comme tant d’autres à m’y faire

Accumuler les années

Accumuler les prières

Mon espérance a du prix

Et ma raison me délivre

Je dois me battre pour lui

C’est résolu, je dois vivre

Et quant au jour qui m’angoisse

Quand j’aurai atteint l’heure du dernier soupir

Le spectre qui nous menace

Aurai-je un ange pour me soutenir

Aurai-je ces yeux-là pour m’accueillir.

Wat heb ik in godsnaam gedaan?

Of wat heb ik niet gedaan?

Om mijn ogen eruit te scheuren

De zoon op wie ik hoopte

Ik heb hem mijn naam gegeven

En mijn kennis en mijn boeken

Ik verloor mijn metgezel

Er is geen uitweg, ik moet leven

Het maakt niet uit hoeveel ik mezelf de les geef

Neem een ​​deel van de schuld op zich

Maar het is al jammer

Ik heb dit drama niet verdiend

Onredelijkheid grijpt me aan

En mijn ziel is op drift

Ze hebben mijn ingewanden gebroken

Er is geen uitweg, ik moet leven

Het is niet triviaal

Het is een kind dat we begraven

Een adem die nooit zal weten wat liefde is

Deze bleke schaduw

Wie komt mij een broer ontnemen?

Ik was bang voor haar en ik ben nog steeds bang voor haar

Ik zal je woorden accepteren

Om een ​​glimlach van mij te stelen

Maar het is meer jouw schouder

Wie kan mij beter genezen?

Begrijp je mijn pijn?

Het lot waaraan ik ben overgeleverd

Want het is mijn vlees dat ik huil

Er is geen uitweg, ik moet leven

Zelfs als hij lijkt te slapen, is het

Een adem die nooit zal weten wat liefde is

Een engel in de hemel maar met spijt

Ogen die het daglicht niet meer zullen zien

En dan heb ik nu

Zoals zo vele anderen om er aan te wennen

Verzamel de jaren

Verzamel gebeden

Mijn hoop heeft een prijs

En mijn reden verlost mij

Ik moet voor hem vechten

Het is opgelost, ik moet leven

En wat betreft de dag die me zorgen baart

Wanneer ik het uur van mijn laatste ademtocht bereik

Het spook dat ons bedreigt

Zal ik een engel hebben om me te steunen?

Zal ik die ogen hebben om me te verwelkomen.