Le bonheur - Mario Pelchat

Elle n'était pas plus grande que trois pommes

Elle disait «Que ferais-je avec un homme ?»

Elle était sur le parvis d’une église

Quand il lui a demandé son cœur

Elle avait fait son idée sur la chose

Elle aurait son modèle d’homme rose

Elle était inébranlable, insoumise

C’est ce qu’elle croyait sans détour

C’est ce qu’elle était jusqu’au jour

Où il est apparu dans sa vie

Il a pris sa main et son cœur

Comme personne ne l’aura jamais fait

Et depuis cette heure

À son destin

Elle se donne le jour et la nuit

Car le bonheur est entré dans sa vie

Elle avait son avis sur la marmaille

Elle disait «Ce ne sera pas ma bataille»

Elle voulait pas de ces besognes à faire

Sa tranquillité à jamais

Sa liberté et ses projets

Que huit enfants sont venus défaire

Ils ont pris ses mains et son corps

Comme une armée de petits valets

Et quand elle s’endort

Elle est enfin libre de réfléchir à sa vie

Au bonheur qui est entré dans son nid

Elle tenait à sa taille de jeune fille

Elle serait aussi fine qu’une aiguille

Elle disait «J'y arriverai sans effort»

Mais elle est devenue ronde

Belle comme une Joconde

Et son homme l’aime plus encore

Et il prend ses mains et son corps

Son cœur ne s’en éloigne jamais

De plus en plus fort tous les matins

Promettent de s’aimer aujourd’hui

Un jour à la fois c’est un défi

Et leurs petits enfants sont bénis

Car le bonheur est entré dans leur vie

Ze was niet groter dan drie appels

Ze zei: "Wat zou ik doen met een man?"

Ze stond op het voorplein van een kerk

Toen hij om haar hart vroeg

Ze had een besluit genomen over het ding

Ze zou haar roze man-model hebben

Ze was onwrikbaar, opstandig

Dat is wat ze botweg geloofde

Dat was ze tot op de dag van vandaag

Waar hij verscheen in zijn leven

Hij pakte haar hand en haar hart

Zoals niemand ooit heeft gedaan

En vanaf dat uur

tot zijn lot

Ze geeft zichzelf dag en nacht

Want geluk is in haar leven gekomen

Ze had haar mening over de kinderen

Ze zei: "Het zal niet mijn strijd zijn"

Ze wilde niet dat die klusjes gedaan werden

Zijn rust voor altijd

Zijn vrijheid en zijn plannen

Die acht kinderen kwamen ongedaan maken

Ze pakten zijn handen en zijn lichaam

Als een leger van kleine bedienden

En als ze in slaap valt

Ze is eindelijk vrij om over haar leven na te denken

Naar het geluk dat zijn nest is binnengekomen

Ze hield vast aan haar meisjeslengte

Ze zou zo dun zijn als een naald

Ze zei: "Ik zal er moeiteloos komen"

Maar ze kwam rond

Mooi als een Mona Lisa

En haar man houdt meer van haar

En hij pakt haar handen en haar lichaam

Zijn hart gaat nooit weg

Elke ochtend luider

Beloof elkaar vandaag lief te hebben

Een dag tegelijk is een uitdaging

En hun kleinkinderen zijn gezegend

Want geluk is in hun leven gekomen