Les cèdres du liban - Mario Pelchat

Des trous béants

Comme des fourmilières oùerrent des sans-abris

Oùhabitaient naguère les gens de Phénicie

D’Orient de sang, de gènes et langue d’Arabie

Des cris, des larmes

Et de la rage au coeur pour autant de violence

Alors qu’on nage ailleurs sous des pluies d’abondance

C’est souvent quand on pleure qu’on vit l’indifférence

Qu’allons-nous dire,

Quand le danger nous environne,

A nos enfants qui nous questionnent

A qui on tente en vain d’apprendre

Le verbe aimer?

Qu’allons-nous faire?

Sinon trouver quelque refuge,

Espérer un autre déluge

Ou bien se tuer àcomprendre

Et pardonner

Un crépuscule

Comme la vie qui disparaît sous les décombres

Une autre nuit às'inventer la fin du monde

Une ère nouvelle oùl'on n’a plus peur de son ombre

Des sentinelles

Qui nous rappellent qu’on n’est pas en liberté

Sur une terre qu’on n’a pas choisi d’habiter

Sous la colère d’un dieu qu’on veut s’approprier

Qu’allons-nous dire,

Quand le danger nous environne,

A nos enfants qui nous questionnent

A qui on tente en vain d’apprendre

Le verbe aimer?

Qu’allons-nous faire?

Sinon se confier aux étoiles

Prier les saints des cathédrales

Parce qu’on est trop peu àcomprendre

A pardonner

Un peuple fort

Qui croit encore que demain sera différent

Tel un trésor que sait reconnaître un géant

Comme le sont, au nord, les cèdres du Liban.

gapende gaten

Als mierenhopen waar daklozen rondzwerven

Waar woonden ooit de mensen van Fenicië

Uit het Oosten van bloed, genen en de taal van Arabië

Schreeuwen, tranen

En woede in het hart voor zoveel geweld

Terwijl we elders zwemmen in de regens van overvloed

Het is vaak wanneer we huilen dat we onverschilligheid ervaren

Wat zullen we zeggen,

Wanneer gevaar ons omringt,

Aan onze kinderen die ons ondervragen

Aan wie men tevergeefs probeert te onderwijzen

Het werkwoord liefde?

Wat gaan we doen?

Zoek anders een toevluchtsoord,

Hopen op een nieuwe overstroming

Of pleeg zelfmoord om het te begrijpen

en vergeven

een schemering

Zoals het leven dat onder het puin verdwijnt

Nog een nacht om het einde van de wereld uit te vinden

Een nieuw tijdperk waarin we niet langer bang zijn voor onze schaduw

schildwachten

Dat herinnert ons eraan dat we niet vrij zijn

Op een land dat we niet hebben gekozen om te bewonen

Onder de woede van een god die we ons willen toe-eigenen

Wat zullen we zeggen,

Wanneer gevaar ons omringt,

Aan onze kinderen die ons ondervragen

Aan wie men tevergeefs probeert te onderwijzen

Het werkwoord liefde?

Wat gaan we doen?

Vertrouw anders de sterren

Bid tot de heiligen van de kathedralen

Omdat we te klein zijn om te begrijpen

Vergeven

Een sterk volk

Wie gelooft er nog dat het morgen anders zal zijn

Als een schat die een reus kan herkennen

Net als de ceders van Libanon in het noorden.