Por cuatro perras - Marea

Contigo me despeño sin saber adonde vamos

Y que mis poemas se los coman los marranos

Que mastiquen las piedras que duermen en mi paladar

Si nos salen raíces tendremos que arrancarnos

Si no es suficiente nos pondremos a espulgarnos

Que sean pa' los cochinos nuestras liendres miguitas de pan

Se comerán los cerdos los sueños que no tuve

Que tuvieron ganas de follarse hasta las nubes

Que saben que mi ventolera fue sólo ladrar

Saben que la razón ni me falta ni me asiste

Y tengo corazón pa' que no te pongas triste

Y juntitos no teniendo nada, sobre la mitad

A bellota me saben los labios

A mierda la boca y a barro las manos

Cuando no nos vemos, y al ladito estamos

A bellota, de hocico en hocico

De tanto dolernos, de meter el pico

De no despiojarnos

Lo que les sabe a humo, a mí me sabe a tierra

Y, aunque mis gruñidos los vendí por cuatro perras

Me queda un poco de tinta para emborronar

Y apagar las colillas en todos los recuerdos

Que fueron semilla pero ahora son crisantemos

Que esperan que, envuelto en madera, los vaya a besar

Met jou val ik neer zonder te weten waar we heen gaan

En dat mijn gedichten door de varkens worden opgegeten

Laat ze op de stenen kauwen die op mijn gehemelte slapen

Als we wortels laten groeien, zullen we moeten ontwortelen

Als het niet genoeg is, gaan we aan de slag

Laat onze neten broodkruimels zijn voor de varkens

De dromen die ik niet had zullen worden opgegeten door varkens

Dat ze elkaar tot in de wolken wilden neuken

Ze weten dat mijn wind gewoon blafte

Ze weten dat de rede niet ontbreekt en me ook niet helpt

En ik heb een hart zodat je niet verdrietig wordt

En samen niets hebben, ongeveer de helft

Mijn lippen smaken als een eikel

Neuk je mond en maak je handen modderig

Als we elkaar niet zien, en hiernaast wel

Naar een eikel, van snuit tot snuit

Van zoveel pijn, van het zetten van de snavel

Van onszelf niet ontluizen

Wat voor hen naar rook smaakt, smaakt voor mij naar vuil

En hoewel mijn grom ik verkocht voor vier teven

Ik heb nog een beetje inkt over om te vegen

En zet de peuken op alle herinneringen

Ze waren zaad maar nu zijn het chrysanten

Wie verwacht dat, in hout gewikkeld, ik zal ze kussen