Mierda y cuchara - Marea

Cuntame, dime, їQuin te ha colgado el mar de las pestaas?

Y ahora drsena de estiercol se torn la comisura de los besos.

Sed de limn, cimbrear como las espadaas

Y en el hueco de mi espalda y la pared cuelga tu nido del revs.

Y cada huevo parido es nada y cada beso en la boca es nada.

Como si no hubiera pasado nada…

Un reguero de luna ser nuestra casa,

De esta luna tan puta de pechos de plata.

Ser el arrullar de la libertad,

Que tiene cogida pa ti y para mi en la goma de sus bragas.

Cuntame del llover, de los das de mierda y cuchara,

De la rara podredumbre del querer, cuando no falta de nada

Porque s que el saber no sirvi para daar tus labios,

Y que te sobra todo lo que va despus, de yo te quiero y yo, tambin.

Y mi costilla arrancada es nada, y cada trino quebrado es nada,

Que fuimos solos y seremos nada…

Aguacero de soles caer en nuestra cama,

Que solo quiere amores de piernas mojadas.

Y dejarnos prender, que no es menester

Ponernos en pie, t como luna en celo y yo como una cabra.

Regar, sin querer, con silencio, estrellas, tu cuarto,

Que no anhela ms que el grito del papel en el que he escrito mi quehacer,

Que nunca ms servir de nada si su tronido se qued en nada

Cuando su savia ya no riega nada…

Un reguero de luna ser nuestra casa,

De esta luna tan puta de pechos de plata.

Ser el arrullar de la libertad,

Que tiene cogida pa ti y para mi en la goma de sus bragas.

Vertel me, vertel me, wie heeft de zee aan je wimpers gehangen?

En nu is het mestbassin het hoekje van kussen geworden.

Dorst naar citroen, zwaai als zwaarden

En in de holte van mijn rug en de muur hang je je nest ondersteboven.

En elk uitgebroed ei is niets en elke kus op de mond is niets.

Alsof er niets is gebeurd...

Een spoor van maanlicht zal ons thuis zijn,

Van deze verdomde maan met zilveren borsten.

Om het slaapliedje van de vrijheid te zijn,

Dat ze een neukpartij voor jou en mij heeft in het elastiek van haar slipje.

Vertel me over de regen, over de dagen van stront en lepel,

Van de zeldzame rottigheid van willen, als er niets ontbreekt

Omdat ik weet dat kennis niet heeft gediend om je lippen te beschadigen,

En dat je genoeg hebt van alles wat daarna komt, ik hou van jou en ik ook.

En mijn gescheurde rib is niets, en elke gebroken triller is niets,

Dat we alleen waren en niets zullen zijn...

Een stortbui van zonnen valt op ons bed,

Wie wil alleen liefdes met natte benen.

En laten we inschakelen, wat niet nodig is

Sta op, jij houdt van een warme maan en ik van een geit.

Drenken, zonder betekenis, met stilte, sterren, je kamer,

Dat verlangt naar niets meer dan de kreet van het papier waarop ik mijn werk heb geschreven,

Dat het nooit van enig nut zal zijn als zijn donder op niets uitliep

Wanneer zijn sap niets meer water geeft...

Een spoor van maanlicht zal ons thuis zijn,

Van deze verdomde maan met zilveren borsten.

Om het slaapliedje van de vrijheid te zijn,

Dat ze een neukpartij voor jou en mij heeft in het elastiek van haar slipje.