Mil quilates - Marea

Menos azul y más negrura al agua pura sin color

La polla dura congelada en el arcón

No quiero besos cuando empiece el tiroteo

Que el rechinar de los muelles de somieres cuando

Quieren galopar

Es soneto y melodía y poesía de verdad

Y no tonterías del viento

Dame marrón y llévate blancos de nieve y de encalar

Le saco brillo a mi gatillo de danzar

Y las caricias se las guardas a tus muertos

Que no sabrán si verdean los cipreses o se oscurece el

Coral

Si enrojecerán los meses de quererse levantar

Del rosa de los putos cuentos

Son camaleones vestidos de oveja

Los ojos traidores que enredan madejas

Robando colores de los corazones de los que se dejan

Pero del nuestro no

Que late tranquilo sabiendo que salen

Detrás de sus hojas cientos de alacranes

Que cuidan de que esté siempre en flor

Mojo en el gris que es más añejo y nunca pedirá perdón

Que el cobre viejo me deslumbra más que el sol

De tan raídos los vestidos que se pone

Y a destilar con los puños de alambique los tabiques de este mar

Y quedarme con la esencia, que es paciencia para andar

Saliendo humo de los cojones

Son camaleones vestidos de oveja

Los ojos traidores que enredan madejas

Robando colores de los corazones de los que se dejan

Pero del nuestro no

Que late tranquilo sabiendo que salen

Detrás de sus hojas cientos de alacranes

Que cuidan de que esté siempre en flor

Si despertar son mil quilates de gloria bendita

Mejor soñarme remendando velas marchitas

Que ya estoy harto de remar, compañera soledad

De tu puerta hasta la mía

Minder blauw en meer zwart tot zuiver water zonder kleur

De bevroren harde pik in de borst

Ik wil geen kusjes als het schieten begint

Dat het piepen van springveren wanneer

ze willen galopperen

Het is sonnet en melodie en echte poëzie

En geen onzin van de wind

Geef me bruin en neem sneeuwwitje en witkalk

Ik polijst mijn danstrigger

En liefkozingen worden bewaard voor je doden

Ze zullen niet weten of de cipressen groen worden of de lucht donkerder wordt

Koraal

Als de maanden van willen opstaan ​​rood worden

Uit het roze van de verdomde verhalen

Het zijn kameleons verkleed als schaap

De verraderlijke ogen die strengen verstrengelen

Kleuren stelen uit de harten van degenen die zijn achtergebleven

Maar niet de onze

Dat is beter dan rust wetende dat ze vertrekken

Achter zijn bladeren honderden schorpioenen

Wie zorgt ervoor dat hij altijd in bloei staat

Mojo in het grijs dat ouder is en zich nooit zal verontschuldigen

Dat oude koper verblindt me meer dan de zon

De jurken die ze draagt ​​zijn zo armoedig

En om met de vuisten van alambiek de muren van deze zee te distilleren

En blijf bij de essentie, dat is geduld om te lopen

Rook komt uit de ballen

Het zijn kameleons verkleed als schaap

De verraderlijke ogen die strengen verstrengelen

Kleuren stelen uit de harten van degenen die zijn achtergebleven

Maar niet de onze

Dat is beter dan rust wetende dat ze vertrekken

Achter zijn bladeren honderden schorpioenen

Wie zorgt ervoor dat hij altijd in bloei staat

Als wakker worden duizend karaats gezegende glorie is

Het is beter om te dromen dat ik verdorde zeilen repareer

Dat ik het roeien beu ben, metgezel eenzaamheid

Van jouw deur naar de mijne