Corazon de mimbre - Marea

Quieto parao', no te arrimes, ya son demasiados abriles

Para tu amanecer desbocao', mejor que me olvides

Yo me quedo aquí a tender mi pena al sol

En la cuerda de tender desolación

Luego empezaré a coser «tequieros» en un papel

Y a barrer el querer con los pelos de un pincel.

Y en cuanto acabó de zurcir las heridas de

Las noches mal dormidas llegué yo

Y le llené de flores el jergón para los dos

Sin espinas, de colores, que se rieguen

Cuando llora y cuando no, las sulfatamos

Con nuestro sudor

Y me confesó, cuando quieras arrancamos que

En las líneas de la mano lo leyó

Que se acabó el que la quemara el sol

Pero se asustó, ¡como te retumba el pecho!

Tranquí, solo es mi maltrecho corazón

Que se encabrita cuando oye tu voz, el muy cabrón

¿Qué coño le pasará que ya no sale a volar?

¿Tal vez le mojó las plumas el relente de la luna?

Le volvió loca el sonío' de las gotas de rocío

Cuando empieza a clarear y aún no se ha dormío'

Y me enamoró, (ya vez) aunque era un hada alada y

Yo seguía siendo nada no importó

Eramos parte del mismo colchón

Hasta que juró: «nos querremos más que nadie

Pa' que no corra ni el aire entre tú y yo»

Sentí que me iba faltando el calor, y digo yo…

¿Qué coño le pasará que ya no sale a volar?

¿Tal vez le mojó las plumas el relente de la luna?

Le volvió loca el sonío' de las gotas de rocío

Cuando empieza a clarear y aún no se ha dormío'

Le hizo un trato al colchón, con su espuma se forró

El corazón, que anoche era de piedra y al alba era

De mimbre, que se dobla antes que partirse…

Amaneció, la vi irse sonriendo, con lo puesto

Por la puerta del balcón, el pelo al viento

Diciéndome adiós, porque decidió que ya

Estaba hasta las tetas de poetas de bragueta y revolcón

De trovadores de contenedor

Blijf stil, kom niet in de buurt, er zijn al te veel jaren

Voor je op hol geslagen dageraad, kun je mij maar beter vergeten

Ik blijf hier om mijn verdriet in de zon te leggen

Verlatenheid aan de waslijn

Dan ga ik "hou van je" op een stuk papier naaien

En om het verlangen met de haren van een borstel weg te vegen.

En zodra hij klaar was met het genezen van de wonden van...

De slecht geslapen nachten dat ik aankwam

En ik vulde de pallet met bloemen voor ons allebei

Doornloos, gekleurd, bewaterd

Als hij huilt en als hij niet huilt, sulfateren we ze

met ons zweet

En hij biechtte me op, wanneer je maar wilt, we beginnen daarmee

In de lijnen van de hand las hij het

Dat de zon haar verbrandde, is voorbij

Maar hij werd bang, wat rommelt je borst!

Rustig maar, het is gewoon mijn gebroken hart

Wie staat op als hij je stem hoort, de klootzak?

Wat zal er in godsnaam met hem gebeuren dat hij niet meer gaat vliegen?

Misschien heeft het maanlicht zijn veren nat gemaakt?

Het geluid van de dauwdruppels maakte haar gek

Als het licht begint te worden en hij nog niet in slaap is gevallen

En ik werd verliefd, (en een keer) ook al was ze een gevleugelde fee en

Ik was nog steeds niets deed er niet toe

We maakten deel uit van hetzelfde matras

Tot hij zwoer: "we zullen meer van elkaar houden dan van wie dan ook"

Zodat zelfs de lucht niet tussen jou en mij loopt»

Ik voelde dat ik de hitte miste, en ik zeg...

Wat zal er in godsnaam met hem gebeuren dat hij niet meer gaat vliegen?

Misschien heeft het maanlicht zijn veren nat gemaakt?

Het geluid van de dauwdruppels maakte haar gek

Als het licht begint te worden en hij nog niet in slaap is gevallen

Hij maakte een deal met de matras, met zijn schuim bekleedde hij zichzelf

Het hart, dat gisteravond van steen was en bij zonsopgang was...

Van riet, dat buigt in plaats van breekt...

Het daagde, ik zag haar glimlachend weggaan, met wat ze aan had

Door de balkondeur, haren in de wind

Afscheid nemen, want dat heeft hij al besloten

Ik was tot aan de tieten van dichters met vlieg en ravotten

Van containertroubadours