La noche de Viernes Santo - Marea

Llegó rumiando piedras tras caer

Surcada por las cuerdas del serón

La lluvia, recogida en puño

Demasiada piel

Demasiado que perder…

Pero todo lo perdió

Venía mascullando su oración

Luciendo el altozano en el costal

Bullendo -igual que bulle el miedo sujeto al ronzal-;

Arrastrando el sinsabor de su sola soledad

Enséñame tus alas de zorzal

Aburridas de rezar

Entre el brillo y el espanto

Tu aliento de tomillo, tu verdad

Tu mirada de humedad

Tu dolor de Viernes santo

Traía, en la ojeras, una luz

Brotando de la grieta que pintó

Quería que su romería fuese multitud

Y, el de los brazos en cruz

Nunca, de ella, se acordó

Enséñame esa noche que tendrá

Una senda que labrar

Que me cubra con su manto

Que no me despedace al recordar

Que no pude remendar

Tu dolor de Viernes santo

Y en esta orilla, que chilla de tanto aguantar

Fue la costilla rota de Adán;

La de la vieja Andalucía rebuscando pan;

La que ha masticado el sol;

la salina de mi sal

Enséñame tus alas de zorzal

Aburridas de rezar

Entre el brillo y el espanto

Tu aliento de tomillo, tu verdad

Tu mirada de humedad

Tu dolor de Viernes santo

Enséñame esa noche que tendrá

Una senda que labrar

Que me cubra con su manto

Que no me despedace al recordar

Que no pude remendar

Tu dolor de Viernes santo

Hij kwam herkauwende stenen na een val

Doorkruist door de touwen van de serón

De regen, verzameld in een vuist

te veel huid

Te veel om te verliezen...

Maar alles was verloren

Hij kwam zijn gebed mompelen

Het dragen van de verheven in de zak

Ziedend -net zoals angst onderworpen aan het halster ziedend is-;

De afkeer van zijn enige eenzaamheid voortslepend

Laat me je spruwvleugels zien

verveeld met bidden

Tussen de schittering en de schrik

Uw tijm adem, uw waarheid

je blik van vocht

Je Goede Vrijdag pijn

Hij bracht, in de donkere kringen, een licht

Springend uit de spleet die je hebt geschilderd

Hij wilde dat zijn pelgrimstocht een menigte zou zijn

En die met de gekruiste armen

Ze herinnerde het zich nooit

Laat me zien dat je die avond zult hebben

Een pad naar werk

Bedek me met je mantel

Dat scheurt me niet uit elkaar als ik eraan terugdenk

dat ik niet kon herstellen

Je Goede Vrijdag pijn

En op deze kust, die schreeuwt van zoveel volharding

Het was Adams gebroken rib;

Die uit het oude Andalusië op zoek naar brood;

Degene die op de zon heeft gekauwd;

de zoutoplossing van mijn zout

Laat me je spruwvleugels zien

verveeld met bidden

Tussen de schittering en de schrik

Uw tijm adem, uw waarheid

je blik van vocht

Je Goede Vrijdag pijn

Laat me zien dat je die avond zult hebben

Een pad naar werk

Bedek me met je mantel

Dat scheurt me niet uit elkaar als ik eraan terugdenk

dat ik niet kon herstellen

Je Goede Vrijdag pijn