Pan duro - Marea

Arrugas que son surcos con retoños tiernos,

livianas como son los fardos de cargar los sueños

que tragan ruedas de molino y se les ven todos los huesos,

que saben que sus años tienen más de cuatro inviernos,

silencio por el techo, por los platos llenos,

silencio bañado en sudores de los jornaleros,

el sol lo han hecho sus jirones,

que saben lo que vale un beso,

que no quieren llevar los nombres de sus carceleros,

¿qué saben las tripas de puños cerrados?,

saben que las riegan los amargos tragos,

saben todo y más de tenerse en pie,

de la soledad,

saben porqué está siempre duro el pan,

monedas de tan sucias tan desdibujadas,

odioso tintineo en manos encalladas,

y son las patas de sus mulas

si el látigo se llama hambre

las dueñas de caminos que no son de nadie,

cerrojos al antojo de la poca hondura,

abiertos para dar paso a las herraduras

que dejan huellas que los guían para volver a desquitarse,

para no tener que rasgarse más las vestiduras

Rimpels die groeven zijn met tere scheuten,

licht als de bundels van dromen dragen

die molenwielen slikken en al hun botten kunnen worden gezien,

die weten dat hun jaren meer dan vier winters hebben,

stilte door het plafond, door de volle borden,

stilte badend in het zweet van de dagloners,

de zon is gemaakt door haar flarden,

wie weet wat een kus waard is,

die de namen van hun cipiers niet willen dragen,

Wat weten de ingewanden van gebalde vuisten?

Ze weten dat ze worden gedrenkt door bittere dranken,

ze weten alles en meer van opstaan,

van eenzaamheid,

je weet waarom het brood altijd hard is,

munten zo vies, zo wazig,

verfoeilijk gerinkel in gestrande handen,

en zij zijn de benen van hun muilezels

als de zweep honger wordt genoemd

de eigenaren van wegen die van niemand zijn,

sloten op de gril van de kleine diepte,

open om plaats te maken voor hoefijzers

die sporen achterlaten die hen leiden om weer gelijk te krijgen,

om hun kleren niet meer te hoeven scheuren