Nana de quebranto (Mala sombra) (Directo 2008) - Marea

No te vayas aún y hazles palmas a los buhoneros

Que traen la talega hasta arriba de huesos

Que se han tirado la noche por mí, desenterrando sueños

Y hacen aliño si me destiño y doy el día con la letanía de mi vertedero

Que no me cabe debajo del sombrero

No te duermas en mi nana de quebranto

Que es el canto con el que despierta el sol

Llorando como un niño chico cada vez que le dedico

Esta sombra que me dio, donde solo cabemos los dos

Si me cuca un ojillo la parca yo encojo la pata

Pero la sonrisa siempre me delata

Déjame terminar de pintarle plumas a las ratas

Que cojan vuelo desde tu pelo

Donde vivimos desde que los suelos cualquier día nos matan

Si de ser cielo es de lo que se trata

No te duermas en mi nana de quebranto

Que es el canto con el que despierta el sol

Llorando como un niño chico cada vez que le dedico

Esta sombra que me dio, donde solo cabemos tu y yo

Cavé mi fosa entre tus cosas, aburrido de haber sido el que más amor te dio

También el que más fatiguita y palabras malditas camino del huerto

Sin saber si olía a muerto nuestro triste y asqueroso corazón

Peleándome con mi cabeza no me gana nadie

Le falta cordura, me sobra vinagre

Y mala follá, y una boquita muy bien afilá

Que prefiere triscar en la hierba

Antes que rendirle cuentas al aire

Si te quedas conmigo aquí, sabrás que mi palabra

Viste de rojo carmesí

Dale cordel a su trajín, saldrá de mis entrañas

Lo que vuelven en oro el serrín

O en más sangre con la que escribir

Ga nog niet en klap in je handen voor de straatverkopers

Dat ze de zak tot aan de botten brengen

Die de nacht voor mij hebben doorgebracht, dromen opgraven?

En ze maken dressing als ik vervaag en ik geef de dag met de litanie van mijn stortplaats

Dat past niet onder mijn hoed

Val niet in slaap in mijn slaapliedje van gebrokenheid

Met welk liedje wordt de zon wakker

Huilend als een kleine jongen elke keer als ik hem opdraag

Deze schaduw die hij me gaf, waar alleen wij tweeën passen

Als Magere Hein naar me gluurt, krimp ik mijn been

Maar de glimlach verraadt me altijd

Laat me klaar zijn met het schilderen van veren op de ratten

Laat ze uit je haar vliegen

Waar we leven sinds de grond ons elke dag doodt

Als de hemel zijn is waar het allemaal om draait

Val niet in slaap in mijn slaapliedje van gebrokenheid

Met welk liedje wordt de zon wakker

Huilend als een kleine jongen elke keer als ik hem opdraag

Deze schaduw die hij me gaf, waar alleen jij en ik passen

Ik heb mijn graf tussen je spullen gegraven, verveeld omdat ik degene was die je de meeste liefde gaf

Ook degene die de meeste en vervloekte woorden draagt ​​op weg naar de boomgaard

Zonder te weten of ons droevige en walgelijke hart naar de dood rook

Vechtend met mijn hoofd, niemand wint me

Hij mist gezond verstand, ik heb genoeg azijn

En een slechte neukpartij, en een zeer goed geslepen mondje

wie verkiest triscar in het gras

Alvorens verantwoording af te leggen aan de lucht

Als je hier bij me blijft, weet je dat mijn woord

Draag karmozijnrood

Geef een touwtje aan je drukte, het zal uit mijn ingewanden komen

Wat verandert zaagsel in goud?

Of in meer bloed om mee te schrijven