Me corten la lengua - Marea

Me dijiste «píntame» y pinté una luna

Luna de cuarto menguante con guante de podar

Que con la otra mano agita cacerolas

Con el ruido de las olas que las tiene enamorá

Y lloraste al verla: «imagínate que te pinto yo a ti

Un sol radiante y lo pongo delante pa' cuando no estés»

Que me corten el gaznate si no veo que se baten

Mariposas a tu andar

Si no lloro una bahía cuando estés loca perdía

De conmigo cojear

Te pedí que no me ataras y empezamos

Con los nudos en las manos, los grilletes y el bozal

Que más tarde, cuando el día ya no ejerza

Con la camisa de fuerza nos pondremos a bailar

Y trastabillar entre tanto pie que no sabe trabarnos

Ni sabe quitarnos las llaves del anochecer

Que mala muerte me venga o me rebanen la lengua

Si te quise querer mal

Tú me diste tanta fiebre, yo te di perro por liebre

Y nos quedamos en paz

Que si la noche se estaba encuerando no fue para verme

Lo que quería es cincuenta y la cama ¿con quién?, daba igual

Con troncos viejos que con calaveras, que esconden los dientes

Con dedos largos que nadie les queda para señalar

Con los muñones que escriben derecho en renglones torcidos

Con el olvido que siempre se acuerda de resucitar

Con los relojes que me echan las cuentas y no han entendido

Que no me he rendido, quise fracasar

Que me ronden moscardones al olor de los cajones

Que una vez cerré por ti

Si palpitan cremalleras al compás de primaveras

Que no las quieren abrir

Que se caiga el sol a cachos, y con él el dios borracho

Que te quiso hacer sufrir

Que te echó su mal aliento que yo transformé en cemento

Para hacerte sonreír

Je zei me "schilder me" en ik schilderde een maan

Laatste kwartier maan met snoeihandschoen

Dat met de andere hand in pannen roert

Met het geluid van de golven waardoor ze verliefd worden

En je huilde toen je haar zag: "Stel je voor dat ik je schilder"

Een stralende zon en ik zet hem voor je als je er niet bent»

Laat ze mijn keel doorsnijden als ik ze niet zie vechten

Vlinders op je wandeling

Als ik niet huil als je gek bent, heb ik verloren

van met mij slap

Ik vroeg je me niet vast te binden en we begonnen

Met de knopen in de handen, de boeien en de snuit

Dat later, als de dag niet langer houdbaar is

Met het dwangbuis gaan we dansen

En struikelen tussen zoveel voeten die niet weten hoe ze ons op slot moeten doen

Hij weet niet eens hoe hij de sleutels van de nacht moet wegnemen

Die slechte dood komt naar me toe of ze snijden mijn tong af

Als ik heel erg van je wilde houden

Je gaf me zoveel koorts, ik gaf je een hond voor een haas

En we blijven in vrede

Dat als de nacht naakt werd, het niet was om mij te zien

Wat hij wilde is vijftig en het bed, met wie? Het maakte niet uit

Met oude stammen die met schedels, die hun tanden verbergen

Met lange vingers niemand meer om te wijzen

Met stompen die recht op kromme lijnen schrijven

Met de vergetelheid die zich altijd herinnert om te herrijzen

Met de klokken die de wiskunde voor mij doen en ze hebben het niet begrepen

Dat ik niet heb opgegeven, ik wilde falen

Die bromvliegen achtervolgen me bij de geur van de lades

Dat ik ooit voor je sloot

Als ritsen kloppen op het ritme van de lente

Ze willen ze niet openen

Laat de zon in stukken ondergaan, en daarmee de dronken god

die je wilde laten lijden?

Dat hij je zijn slechte adem gaf die ik in cement veranderde

om je aan het lachen te maken