Las últimas habitaciones - Marea

Se apoyaron en mi quicio y coroné

Sus cabezas con tormentas

Y para trapos quedaron las colchas

Después de perder la cosecha

Y me duelen, y les duelo

Cuando afilo el vidrio que rasga su vientre

Se avergüenza el deshollinador

De dejar el camastro rusiente

Tan rusiente

Si me confieso inocente volverán

A lacerarme el costado

Germinarán azabaches ladrillos

Edificarán el Calvario

Se desvisten las rameras

De mantillas rojas y cauces serenos

Y barrunta el estómago que

Volverán los erizos hambrientos

Juntos hicimos con cuchillos ese hogar

Que se otoñaba con hogazas cada vez

Que la desdicha lo embestía para entrar

A revolver

Se desteñirán la rabia y el pelaje

Se agrietarán en los estíos

Y, harto de bregar soltando correajes

Dormitaré entre el gentío

Cociné mis migrañas

Con los hornos a todo gas

Y nos dimos un festín de intestinos

Regamos la grama, quisimos vagar

Ze leunden op mijn scharnier en ik kroonde

Hun hoofden met stormen

En de quilts werden achtergelaten voor vodden

Na het verliezen van de oogst

En ze hebben mij pijn gedaan, en ik heb ze pijn gedaan

Als ik het glas slijp dat haar buik openscheurt

De schoorsteenveger schaamt zich

Om het brandende bed te verlaten

zo heet

Als ik beken dat ik onschuldig ben, komen ze terug

verscheur mijn kant

Ze zullen jetstenen laten ontkiemen

Ze zullen Golgotha ​​bouwen

de hoeren kleden zich uit

Van rode mantilla's en serene rivierbeddingen

En de maag voelt dat

Hongerige egels zullen terugkeren

Samen maakten we dat huis met messen

Dat het elke keer met broden viel

Dat ongeluk viel hem aan om binnen te komen

roeren

Hondsdolheid en vacht zullen vervagen

Ze zullen barsten in de zomers

En, moe van het worstelen met het losmaken van riemen

Ik zal dommelen in de menigte

Ik kookte mijn migraine

Met volle gasovens

En we hadden een darmfeest

We hebben het gras water gegeven, we wilden dwalen