Entre hormigones - Marea

Sigue durmiendo, que no quiero que me veas

Escupiendo los flecos de tu falda otra vez,

Que encontr por los bares y me los met a pares

Entre el hueso y la piel,

Suea despacio con mi palacio,

Que es el paraso en que piso aunque sea un mojn

Con tu nombre escrito por los rinconcitos

De su corazn,

Cuando despiertes caers conmigo en el barrizal,

Y entre hormigones me vers, entre lunas de alquitrn,

Entre sus pezones tiesos,

Con las persianas levants, que a la puta oscuridad

Le sobran besos,

Si ests cansada yo te vigilo las hadas

Que se van en manada con un trote cabrn

A lo alto de un cerro

Para vez el entierro de la imaginacin,

Sigue roncando y, de vez en cuando, afloja correa

Que veas que yo sigo aqu,

De mala ralea, siempre de berrea, queriendo gemir,

Cuando despiertes estar con los charcos en los pies,

Y entre hormigones me vers, entre lunas de alquitrn,

Entre sus pezones tiesos,

Con las persianas levants, que a la puta oscuriad

Le sobran besos,

Aqu estar, esperando a que pises

Todas las maanas grises y las tardes tuertas,

Aqu, de pie, quejo de la acera,

El amrtillo para espejos de no ver,

Querrs saber de tantos manantiales

Que en mi boca desembocan como lava hambrienta,

Le contar que nunca fui un poeta,

Para las arrugas viejas soy Jos.

Blijf slapen, ik wil niet dat je me ziet

De franjes van je rok weer uitspugen,

Die ik in de tralies vond en ik zette ze in paren

Tussen het bot en de huid,

Droom langzaam met mijn paleis,

Wat is het paradijs waarin ik vloer, zelfs als het een mojn . is

Met je naam in de kleine hoekjes geschreven

uit je hart,

Als je wakker wordt, val je met mij in de modder,

En tussen beton zul je mij zien, tussen manen van teer,

Tussen haar stijve tepels,

Met de blinds die je opheft, dat naar de verdomde duisternis

Je hebt genoeg kussen,

Als je moe bent, kijk ik naar de feeën

Dat ze in een kudde gaan met een bastaarddraf

Op de top van een heuvel

Voor een keer de begrafenis van de verbeelding,

Blijf snurken en maak af en toe de riem los

Dat je ziet dat ik er nog ben,

Slecht ras, altijd brullend, willen kreunen,

Als je wakker wordt met plassen aan je voeten,

En tussen beton zul je mij zien, tussen manen van teer,

Tussen haar stijve tepels,

Met de blinds die je opheft, dat naar de verdomde duisternis

Je hebt genoeg kussen,

Ik zal hier zijn, wachtend tot je opstapt

Al de grijze ochtenden en de eenogige middagen,

Hier, staand, klagend over het trottoir,

De hamer voor spiegels van het niet zien,

Je wilt meer weten over zoveel bronnen

Die in mijn mond vloeien als hongerige lava,

Ik zal je zeggen dat ik nooit een dichter was,

Voor oude rimpels ben ik Jos.