En las encías - Marea

Seré como una faca en la garganta

De un amor interrumpido

Mi voz es un pulmón tan renegrido

Como el agua de fregar

Me suena, en las encías, el destino

Como una seguiriya con bozal

-Eduardo, llévame a Cantocochino

Que no quiero ver el mar

Seré un trozo de luna

Podrido y resiliente;

El dueño silencioso

De una lengua candente

Seré el cuerpo presente

Que se metió el futuro en el calzón

Que el aire en la avenida

Por siempre emputecido

Me traiga, en las alforjas

Lo que pudo haber sido

Que el barro desabrido

Se coma, en Berriozar, el corazón

Que quede de mí

Me estampo contra el raudo calendario

A la espera de otra nube;

No salen ni las cuentas del rosario

Si me da por no morir

La tromba llegará hasta la rodilla

La tarde que me empieces a llorar;

Cuidado con Peter Pan, mi Campanilla

No lo tengas que velar

Seré la fosa errante

De un verso maloliente

Que no encontró el sentido

A no querer quererte;

Que se bebió los ríos

Y fue a desembocar en tu rincón

Quizá, el poema en celo

Que se jugó los dientes

Te muerda como nunca

Ladrando como siempre

Y vuelva del hastío

Quemando su navío en el sillón

Seré la desvergüenza de un tal Judas

Que treinta veces te niegue -y luego más-;

Que se ha metido una vela tan cruda

Que no la puede tragar

Buscaba en las alturas pala y pico;

Buscaba la ballena de Jonás

Me fui a desenterrar a Federico

Para nunca regresar

Ik zal als een mes in de keel zijn

Van een onderbroken liefde

Mijn stem is zo'n zwarte long

zoals afwaswater

Het klinkt voor mij, in het tandvlees, het lot

Als een seguiriya met een muilkorf

-Eduardo, breng me naar Cantocochino

Ik wil de zee niet zien

Ik zal een stukje van de maan zijn

Rot en veerkrachtig;

de stille eigenaar

van een hete tong

Ik zal het huidige lichaam zijn

Dat de toekomst in zijn broek zat

Dat de lucht op de avenue

voor altijd boos

breng me, in de zadeltassen

wat had kunnen zijn?

dat de smakeloze modder

Eet, in Berriozar, het hart

Wat er nog van me over is

Ik stamp mezelf tegen de snelle kalender

Wachten op een nieuwe wolk;

Zelfs de rozenkranskralen komen er niet uit

Als ik niet wil sterven

De waterhoos komt tot aan de knie

De middag dat je om me begint te huilen;

Pas op voor Peter Pan, mijn Tinkerbell

Je hoeft er niet over te waken

Ik zal de dwalende put zijn

Van een stinkend vers

dat vond de betekenis niet

Om niet van je te willen houden;

die de rivieren dronk

En het eindigde in jouw hoek

Misschien, het gedicht in hitte

wie speelde er op zijn tanden?

Ik bijt je als nooit tevoren

blaffen zoals altijd

En kom terug van verveling

Zijn schip op de bank verbranden

Ik zal de schande zijn van een zekere Judas

Mag ik je dertig keer -en dan meer-;

Dat er zo'n grove kaars is gezet

dat kan het niet slikken

Hij zocht de hoogten af ​​naar een schop en een houweel;

Ik was op zoek naar de walvis van Jona

Ik ging Federico opgraven

om nooit meer terug te keren