El trapecio - Marea

Ya no me estorba el ruido al crecer de la hierba

La ruina manando en las fuentes

Ni el aletear de jilgueros que enturbian las venas

Que haciendo leña de patas de cama y timones

Espanto a todas las culebras

Y remonto el río a traspiés

Si las cuerdas del trapecio las corté

Fue para subir y atarlas y ver a la luna otra vez

Y volverlas a cortar una y mil veces

Y boquear como los peces cuando les toca perder

Me desentraño y el eco suena en la despensa

Yo sé que vendrá a desquitarse

Él sabe que me ha de encontrar por las mismas callejas

Vendiendo tumbos, sin rumbo, coraje, ni prisa

Vertiendo minutos de arena y haciendo sendero al caer

Y el trapecio me regala calderilla

Para verme de rodillas, pero no le rezaré

De las mechas que ha prendido en la penumbra

Soy la que menos alumbra, y es que nunca quise ver

Y cuando me araña las tripas la zarza de pena que escondo

Me mezco un ratito en el ancla que lastra mi vida y que no llega al fondo

Poco me importa, quizá despojarme del cieno

Que me habita entre las orejas

Si acaso ensuciarme el regazo para

Si se va todo a la mierda, reírme entre los lamparones

Y que la humanidad entera mañana se muera y dé igual

No quiero ser más que el esqueleto de lo que he sido

Que cuenta al oído su penar

Sólo el murmurar de los cimientos enloquecidos

Que nadie ha podido desflorar

Ik heb geen last meer van het geluid als ik vanuit het gras kweek

De ruïne die in de fonteinen stroomt

Noch het fladderen van distelvinken die de aderen vertroebelen

Dan brandhout maken van bedpoten en roeren

Ik maak alle slangen bang

En ik strompel de rivier op

Als ik de trapeze-snaren doorsnijd

Het was om naar boven te gaan en ze vast te binden en de maan weer te zien

En snijd ze duizend keer opnieuw

En naar adem snakken als vissen wanneer het hun beurt is om te verliezen

Ik ontrafel en de echo klinkt in de voorraadkast

Ik weet dat hij zal komen om wraak te nemen

Hij weet dat hij me door dezelfde straten moet vinden

Verkopen valt tegen, zonder richting, moed of haast

Minuten zand gieten en een pad maken bij het vallen

En de trapeze geeft me kleingeld

Om me op mijn knieën te zien, maar ik zal niet tot haar bidden

Van de lonten die hij heeft aangestoken in de duisternis

Ik ben degene die het minst schijnt, en ik heb het nooit willen zien

En wanneer de struik van verdriet die ik verberg mijn ingewanden krast

Ik schommel een tijdje op het anker dat mijn leven zwaar weegt en de bodem niet bereikt

Het kan me niet schelen, misschien het slijm afwerpen

Dat leeft tussen mijn oren

Als ik mijn schoot vuil maak om

Als alles naar de kloten gaat, lach dan tussen de rommel door

En dat de hele mensheid morgen sterft en dat het er niet toe doet

Ik wil niet meer zijn dan het skelet van wat ik geweest ben

Wie vertelt zijn verdriet in het oor?

Alleen het gemompel van de fundamenten is gek geworden

Dat niemand heeft kunnen ontmaagden