El hijo de la Inés - Marea

Buscaré tu jaula a tientas

Pa que otra vez me mientas

Y digas que no hay carbón

Que manche mi almohada

Que el alma me chilla

Que salen astillas de mi corazón

Sube conmigo a la acera

Verás la tiritera que da de ver el color

Que dan a la tierra los hijos de perra

Que pintan de oscuro todo corazón

Que se atreva a latir

Y quieren derribar el tronco

De ruiseñores roncos

Donde vivimos tú y yo

Que no tiene dueño, ni dioses, ni reyes

Que suenen los muelles de mi corazón

«ten cuidao con la luna" — dicen las estrellas-

Más guapa que ninguna me quedo con ella otra vez

Me mata pero a gatas vuelvo a nacer

Bizquean las farolas de los sueños míos

Mis pensamientos llenan de escombros el río de miel

De cada sitio que toca su piel

Mi madriguera tiene cuatro mil ventanas

Para salir corriendo si me viene en gana correr…

Y que amanezca si va a amanecer

Que el hijo de la Inés me ha roto las esquinas

Para que en mi azotea aniden golondrinas, ya ves

No sabe ná de lo que hay que saber

Y en su patio caen las pinzas de la ropa de algún Dios

Para que le abra la puerta

Y en el mío, de cuclillas, se ha puesto a cagar el sol

Para que nunca me duerma

Que dicen que la noche se ha quedado corta

A ti te da lo mismo y a mi no me importa, y ayer…

¿qué voy a hacerle si ayer era ayer?

Que el hijo de la Inés no entiende de colores

Y dice que entre amores nunca se ha caído de pie

Que se descuida y se vuelve a caer

Y en su patio caen las pinzas de la ropa de algún Dios

Para que le abra la puerta

Y en el mío, de cuclillas, se ha puesto a cagar el sol

Para que nunca me duerma

Ik zal naar je kooi tasten

zodat je weer tegen me liegt

En zeggen dat er geen kolen zijn

die vlekken op mijn kussen

dat de ziel tegen me schreeuwt

Die splinters komen uit mijn hart

Ga met mij op de stoep

Je zult de poppenkast zien die geeft om de kleur te zien

Wat geven de klootzakken aan de aarde?

Die elk hart donker verven

dat durft te verslaan

En ze willen de kofferbak naar beneden halen

van hese nachtegalen

waar we wonen jij en ik

Dat heeft geen eigenaar, geen goden, geen koningen

Laat de bronnen van mijn hart klinken

"wees voorzichtig met de maan" - zeggen de sterren -

Mooier dan wat dan ook, ik blijf weer bij haar

Het doodt me, maar op handen en voeten ben ik herboren

De straatlantaarns van mijn dromen loensen

Mijn gedachten vullen de rivier van honing met puin

Van elke plek die je huid raakt

Mijn hol heeft vierduizend ramen

Om weg te rennen als ik zin heb om te rennen...

En laat het aanbreken als het gaat aanbreken

Dat de zoon van Inés mijn hoeken heeft gebroken

Dus dat zwaluwen nest op mijn dak, zie je

Hij weet niets over wat er te weten valt

En in zijn tuin vallen sommige wasknijpers van God

Voor hem om de deur te openen

En in de mijne, gehurkt, begon hij in de zon te schijten

Zodat ik nooit in slaap val

Ze zeggen dat de nacht te kort is

Het maakt jou niet uit en het kan me niet schelen, en gisteren...

Wat ga ik doen als gisteren gisteren was?

Dat de zoon van Inés geen kleuren verstaat

En hij zegt dat hij tussen liefdes door nog nooit op zijn benen is gevallen

Dat wordt verwaarloosd en valt weer

En in zijn tuin vallen sommige wasknijpers van God

Voor hem om de deur te openen

En in de mijne, gehurkt, begon hij in de zon te schijten

Zodat ik nooit in slaap val