Montañas De Sal - Manuel Carrasco

Vendabal de nostalgia me alimmenta

cuando te oigo hablar,

llega el blanco y verde de las cosas nuestras,

llega el cafelito bueno del sofá.

Si ya lo sé, que tendría que cuidarme,

pero tu también.

El cansancio lo curaste sin palabras,

mi canción quiere curarte a títambién.

Túeres mi salvación,

mi primavera cuando llueve la distancia en mí.

Háblame para que vea las maravillas que hay en tí.

Montañas de sal, tu marinero en alta mar.

El beso eterno en el salón,

y la alegría del poniente de tu mano.

Tanto corazón en tu vientre azul, llenando tantas vidas.

Quésería de nosotros si no estás, mi capitán.

Mi flamenco cuando aprendo cada día de tí.

Aún recuerdo que en tu sombra me gustaba mirar muelles,

ver a los barquitos venir.

Eres mi salvación, mi primavera cuando llueve la distancia en mí.

Háblame para que vea las maravillas que hay en tí.

Montañas de sal, tu marinera enamora.

Una candela con el son de un cantecito de levante, rompiendo la noche.

En la inmensidad de tu plenitut,

siempre encuentro la calma.

Que tu brisa no me deje de soplar, montañas de sal.

Mi luz, mi puerto, mi lugar, un pedacito de mi ser.

Refugio en la deriva de esta vida,

que me arrastra cada amanecer, cada atardecer.

Yo vuelvo a navegarte con mi barco

y mi guitarra de papel, de papel.

De storm van nostalgie voedt me

als ik je hoor praten,

komt het wit en groen van onze dingen,

De goede kleine koffie komt van de bank.

Ja, ik weet het al, dat ik voor mezelf zou moeten zorgen,

maar jij ook.

Je genas de vermoeidheid zonder woorden,

mijn lied wil jou ook genezen.

Jij bent mijn redding,

mijn lente als het op mij weg regent.

Praat met me zodat ik de wonderen kan zien die in jou zijn.

Zoutbergen, uw zeeman op volle zee.

De eeuwige kus in de woonkamer,

en de vreugde van het westen van uw hand.

Zoveel hart in je blauwe buik, zoveel levens vullend.

Wat zou er van ons zijn als u er niet bent, mijn kapitein.

Mijn flamenco als ik elke dag van je leer.

Ik herinner me nog dat ik in jouw schaduw graag naar veren keek,

zie de kleine bootjes aankomen.

U bent mijn redding, mijn lente wanneer het de afstand op mij regent.

Praat met me zodat ik de wonderen kan zien die in jou zijn.

Zoutbergen, je zeeman wordt verliefd.

Een kaars met het geluid van een Levante-lied, het breken van de nacht.

In de onmetelijkheid van uw volheid,

Ik vind altijd rust.

Laat je bries niet ophouden me te blazen, zoutbergen.

Mijn licht, mijn haven, mijn plek, een klein stukje van mijn wezen.

Toevlucht in de drift van dit leven,

die me elke zonsopgang, elke zonsondergang meesleept.

Ik keer terug om je te bevaren met mijn boot

en mijn papieren gitaar, van papier.