Manteau rouge (1979) - Manset

Puisqu’on m’a demandé de tenir son bras

Et de voir l’aiguille s’enfoncer,

On n’a pas toujours de la chance

On se penche, on tombe, on avance.

On enfile le manteau rouge, et les arbres bougent et le ciel va tomber.

On sait pas demain, quel jour, quelle heure, ça va s’arrêter.

On se cache, on rampe, on avale, on se donne du mal à tenir debout.

On regarde en face, et le danger passe, alors y a qu’a tendre le cou.

De l’autre côté de la frontiêre,

Où les bananiers sont tombés,

On trouve des casques et des civières,

Les jeeps des brancardiers.

On est tous pareils, on n’a rien d’autre à faire

Que d'écrire sur un bout d’papier

La vie qu’on mène à l’autre bout d’la terre

Pendant qu’on voit les bombes tomber

Mais, de l’autre côté de le riviêre,

T’as des hommes qui mangent des chiens,

Des femmes qu’ont peur de la lumière,

Qu’ont plus de lait dans les seins.

On s’dépêche, on arrive et on passe devant.

Y a p'être quelque chose à voir.

On s’arrête au bord du trou brûlant.

T’as quelqu’un qui vend à boire.

On enfile le manteau rouge, et les arbres bougent et le ciel va tomber.

On sait pas demain, quel jour, quelle heure, ça va s’arrêter.

On se cache, on rampe, on avale, on se donne du mal à tenir debout.

On regarde en face, et le danger passe, alors y a qu’a tendre le cou

Mais de l’autre côté de la frontiêre,

Où les bananiers sont tombés

On n’a pas toujours de la biêre.

On s’demande c’qui s’est passé.

Mais, ferme les yeux, éteint la p’tite lumière,

Qu’on se souvienne plus de rien,

Ni des femmes tombées dans les rizières,

Ni les enfants morts de faim.

Un jour dans un fauteuil avec un cigare

'Bord de la Méditerranée,

T’as des tas d’gens qui viendrons pour me voir

Pour me d’mander de raconter

Mais y aura rien de plus pourri que ma mémoire.

Je n’saurai même plus compter.

Ma vie s’ra plus qu’un grand trou noir

Avec des cadavres enterrés.

On enfile le manteau rouge…

Sinds ik werd gevraagd om zijn arm vast te houden

En om de naald te zien zinken,

We hebben niet altijd geluk

We leunen, we vallen, we gaan vooruit.

We trekken de rode jas aan, en de bomen bewegen en de lucht zal vallen.

We weten niet morgen, welke dag, hoe laat, het zal stoppen.

We verstoppen ons, we kruipen, we slikken, we worstelen om op te staan.

Je kijkt in het gezicht en het gevaar gaat voorbij, dus trek gewoon je nek uit.

Aan de andere kant van de grens,

waar de bananenbomen zijn gevallen,

Er zijn helmen en brancards,

De jeeps van de brancarddragers.

We zijn allemaal hetzelfde, we hebben niets anders te doen

Schrijf dan op een stuk papier

Het leven dat we leiden aan de andere kant van de aarde

Terwijl we de bommen zien vallen

Maar aan de overkant van de rivier

Je hebt mannen die honden eten,

Vrouwen bang voor het licht,

Die meer melk in de borsten hebben.

We haasten ons, we komen aan en we gaan voorbij.

Er is misschien iets te zien.

We stoppen aan de rand van het brandende gat.

Je hebt iemand die drankjes verkoopt.

We trekken de rode jas aan, en de bomen bewegen en de lucht zal vallen.

We weten niet morgen, welke dag, hoe laat, het zal stoppen.

We verstoppen ons, we kruipen, we slikken, we worstelen om op te staan.

We kijken in het gezicht en het gevaar gaat voorbij, dus trek gewoon je nek uit

Maar aan de andere kant van de grens

waar de bananenbomen vielen

We hebben niet altijd bier.

We vragen ons af wat er is gebeurd.

Maar sluit je ogen, doe het kleine lampje uit,

Laat niets worden herinnerd,

Noch vrouwen gevallen in de rijstvelden,

Ook uitgehongerde kinderen niet.

Een dag in een stoel met een sigaar

'Rand van de Middellandse Zee,

Je hebt heel veel mensen die me komen opzoeken

Om me te vragen het te vertellen

Maar er zal niets rotter zijn dan mijn geheugen.

Ik kan niet eens meer tellen.

Mijn leven zal meer zijn dan een groot zwart gat

Met begraven lijken.

We trekken de rode jas aan...