À qui n'a pas aimé - Manset

A qui n’a pas connu l’amour

N’a pas aimé

A qui n’a pas touché

Ses lèvres embaumées

N’a pas senti sur lui

Son regard lourd

Ses yeux de maladie

De fièvre désarmée

A qui n’a pas touché du doigt

La plaie profonde

La déchirure de l'être aimé

Que tout inonde

L’or qu’est devenu

Sans qu’on l’ai voulu

Le quotidien des choses

De la banalité

Comme une plante arrachée

A la terre, au fumier

Comme une main

Qu’on a lâchée

Mais c’est sans doute là-haut

Dans la félicité

Que ceux là seront atteints

De cécité

Et réunis sans devoir se cacher

Aveugles sur le monde

Et sur sa cruauté

Comme une fleur arrachée

A la terre, au fumier

Comme une main

Qu’on a lâchée

A qui n’a pas subi sur lui

Cette caresse

A qui n’a pas touché du doigt

Cette herbe épaisse

Qui frissonne et se courbe

Comme avant

Mais ces trous sont ses yeux

Par où passe le vent

Et tout ceci finit par m'être indifférent

Peut-être disparaître

Dans le pli du néant

D’avoir été ensemble

De n'être plus

Que ce qui dans les larmes

Et dans l’eau se dilue

Comme une plante arrachée

A la terre, au fumier

Qui par sa tige reste attachée

Et ne peut ni grandir ni périr ni passer

Simplement dépérir

A qui n’a pas aimé

Aan wie geen liefde heeft gekend

Vond niet leuk

Wie heeft niet aangeraakt

Haar geparfumeerde lippen

Het rook niet naar hem

Zijn zware blik

Zijn zieke ogen

Van ontwapende koorts

Wie heeft nog geen vinger aangeraakt

De diepe wonde

Het liefdesverdriet van de geliefde

Laat alles overstromen

Het goud dat is geworden

Zonder het te willen

De alledaagse dingen

Van de banaliteit

Als een ontwortelde plant

Naar de aarde, naar de mest

als een hand

Dat we loslaten

Maar het is waarschijnlijk daarboven

In gelukzaligheid

Dat die bereikt worden

Van blindheid

En herenigd zonder zich te hoeven verstoppen

Blind voor de wereld

En over zijn wreedheid

Als een gescheurde bloem

Naar de aarde, naar de mest

als een hand

Dat we loslaten

Aan wie hem niet heeft geleden

Deze streling

Wie heeft nog geen vinger aangeraakt

Dit dikke gras

Die bibbert en buigt

Zoals eerder

Maar die gaten zijn zijn ogen

Waar de wind waait

En dit alles wordt uiteindelijk onverschillig voor mij

misschien verdwijnen

In de schoot van het niets

Samen zijn geweest

Om niet meer te zijn

Dan wat in de tranen

En in het water verdunt

Als een ontwortelde plant

Naar de aarde, naar de mest

Die door zijn steel vast blijft zitten

En kan niet groeien, noch vergaan, noch vergaan

gewoon wegkwijnen

Wie hield er niet van