Soif de la vie - Mano Solo, JEAN LAMOOT

Ménilmontant derrière un comptoir

Y’avait une petite rouquine aux sourcils noirs

Ses cheveux bouclés racontaient des histoires

Que tous restaient figés, à écouter jusqu’au soir

Ouais mais elle, elle ne disait rien

Pas même merci, ou à demain

De sa bouche grande comme un ravin

On s’y jetterais pour y mourir

Une bouche, ou prétendaient certains

On avait même vu un sourire

Mais de cet homme poussant la porte

Et qui commandait d’une voix forte

J’ai soif de la vie, qu’on m’en apporte

Et il partait dans de grands éclats de rire

Qui pour la serveur étaient comme des navires

Transportant les rêves qu’elle n’avait jamais eu

Vers un soleil qu’elle n’aurait jamais cru

Et il est resté là jusqu’au soir

A raconter de drôles d’histoires

Des pays inconnus et nouveaux

Juste à trois stations de métro

Qu’un grand boulevard, bazar de l’espoir

Où les amours se trament et se désirent

Sans qu’il n’ait même plus rien à dire

Et pour sûr qu’un jour, on y défilera

Hurlait-il en s’aidant des bras

Et il recommandait d’une voix forte

J’ai soif de la vie, qu’on m’en apporte

Que dans son goulot, elle me transporte

Elle aurait pu l'écouter des nuits entières

En oublier de laver ses verres

Abandonner le bar à ses clients

Et avec lui s’enfuir éperdument

Mais quand c’est à elle qu’il à parlé

C'était pour dire «ma p’tite dame combien qu'ça fait ?»

Alors elle a dit «c'est pour la maison»

Et dans le bistrot ça a fait sensation

Alors il est parti comme il était venu

Arraché par la rue

Et depuis elle ne pense qu'à lui

Sous le regard des autres

Et depuis elle ne pense qu'à lui

Et dans son coeur le manque se vautre

Et chaque jour elle entend tout bas

Se petit refrain qui cogne à sa porte

J’ai soif de la vie, qu’on m’en apporte

Que dans un grand tourbillon, elle me transporte (x6)

Ménilmontant achter een toonbank

Er was een kleine roodharige met zwarte wenkbrauwen

Haar krullende haar vertelde verhalen

Dat iedereen bevroren bleef, luisterend tot de avond

Ja, maar zij, ze zei niets

Zelfs niet bedankt, of tot morgen

Uit zijn mond wijd als een ravijn

We zouden onszelf daar werpen om te sterven

Een mond, of sommigen beweerden

We zagen zelfs een glimlach

Maar van deze man die de deur duwt

En wie beval met een luide stem

Ik dorst naar het leven, breng het naar mij

En hij barstte in lachen uit

Wie voor de ober waren als schepen?

De dromen dragen die ze nooit had

Naar een zon die ze nooit geloofde

En hij bleef daar tot de avond

Om grappige verhalen te vertellen

Landen onbekend en nieuw

Slechts drie metrohaltes

Alleen een grote boulevard, bazaar van hoop

Waar liefdes geweven en gewenst zijn

Zonder dat hij nog iets meer te zeggen heeft

En zeker weten dat we daar op een dag zullen paraderen

Hij huilde met de hulp van zijn armen

En hij adviseerde met een luide stem

Ik dorst naar het leven, breng het naar mij

Dat ze me in haar nek draagt

Ze had er de hele nacht naar kunnen luisteren

Je bril vergeten te wassen

Laat de bar over aan zijn klanten

En met hem wild wegrennen

Maar toen hij met haar aan het praten was...

Het was om te zeggen "mijn kleine dame, hoeveel is dat?"

Dus ze zei "het is voor het huis"

En in de bistro zorgde het voor een sensatie

Dus hij vertrok zoals hij kwam

Van de straat geript

En sindsdien denkt ze alleen nog maar aan hem

In de ogen van anderen

En sindsdien denkt ze alleen nog maar aan hem

En in haar hart gebrek aan wenteling

En elke dag hoort ze zachtjes

Dat kleine refrein dat op zijn deur klopt

Ik dorst naar het leven, breng het naar mij

Dat ze me in een grote wervelwind vervoert (x6)